Αγαπητοί μου Αναγνώστες, είναι γεγονός ότι βρισκόμαστε σε μια εποχή που ο κόσμος γύρω μας βράζει,
που η αβεβαιότητα και η αγωνία σκεπάζουν τις ψυχές των ανθρώπων σαν πυκνή ομίχλη, που η Εκκλησία του Χριστού, το «σώμα» Του στη γη, καλείται να είναι αυτό που ΕΙΝΑΙ, δηλαδή ο «φάρος» και η «άγκυρα» της ελπίδας της οικουμένης. Όμως δυστυχώς, συχνά, αντί να αντικρίζουμε τα πρόσωπα των αδελφών μας που διψούν για λόγο ζωής, εμείς οι κληρικοί και ποιμένες μοιάζουμε να έχουμε στραμμένο το βλέμμα μας στον καθρέφτη των δικών μας προβλημάτων, είτε προσωπικών είτε τοπικών εκκλησιαστικών, με αποτέλεσμα μια αισθητή αρρωστημένη εσωστρέφεια να μας «πνίγει» και να μη μας αφήνει να βρισκόμαστε όπως έπρεπε στο ύψος της αποστολής μας στην ιερατική διακονία.
Είναι γεγονός ότι ένα από τα σημεία των καιρών είναι ότι οι άνθρωποι στρέφονται για τα ποικίλα προβλήματά τους ακόμη και για την αναζήτηση νοήματος ζωής, περισσότερο στους ψυχολόγους, ψυχιάτρους και τους λεγόμενους Life Coaching παρά στους Κληρικούς. Τώρα τελευταία ακόμη πιο απρόσωπα ο κόσμος προτιμά να μιλήσει, ακόμη και σε θρησκευτικά θέματα που αγγίζουν το ίδιο το μυστήριο της Ιεράς Εξομολογήσεως σε εφαρμογές τεχνητής νοημοσύνης! Πως είναι δυνατόν να βρουν λύση εκεί που μπορεί να υπάρχει γνώση αλλά δεν υπάρχει ίχνος βιώματος;
Όμως ευτυχώς υπάρχουν και άνθρωπο από «το ποίμνιο», ευσεβείς πιστοί, ο λαός του Θεού, που αναζητά την λύση από τον Κύριο διά των ιερέων του και οφείλουμε να είμαστε εκεί παρόντες και να τους αφουγκραστούμε έτοιμοι να τους στηρίξουμε στις πολυποίκιλες ανάγκες τους. Οι νέοι, οι ηλικιωμένοι, οι απογοητευμένοι από τον κόσμο, ο καθένας με το δικό του Γολγοθά, ψάχνουν μια πόρτα ανοιχτή, ένα χέρι να τους σηκώσει, έναν πατέρα να τους ακούσει. Η κοινωνία και κάθε τοπική εκκλησιαστική κοινότητα διψά για Αλήθεια, Αυθεντικότητα και Αγάπη και φυσικά όχι για νομικισμούς και φαρισαϊσμούς, ζητά ανθρωπιά σε ένα συνεχώς ψηφιακό κόσμο. Θα έλεγε κανείς ότι είναι η ευκαιρία των ποιμένων και όμως, τι συμβαίνει στις ημέρες μας; Δυστυχώς, ως ποιμένες – ως Εκκλησία εν γένει – η βασική μας στάση είναι συχνά η εσωστρέφεια. Αντί να βγούμε στον αγρό, έχουμε κλειστεί στα τείχη των δικών μας διαφορών και διχασμών, με αποτέλεσμα να απογοητεύουμε αντί να είμαστε πρότυπα και λύσεις στα αδιέξοδα.
Ὑμεῖς ἐστε τὸ ἅλας τῆς γῆς· ἐὰν δὲ τὸ ἅλας μωρανθῇ, ἐν τίνι ἁλισθήσεται; εἰς οὐδὲν ἰσχύει ἔτι εἰ μὴ βληθῆναι ἔξω καὶ καταπατεῖσθαι ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων.» (Ματθ. ε', 13) Αυτό το ερώτημα έθεσε ο Κύριος στην επί του Όρους ομιλία και είναι επίκαιρο παρά ποτέ. Τι πιο θλιβερό να σκεφτεί κανείς ότι υπάρχει, καθώς την ώρα που οι άνθρωποι γύρω μας υποφέρουν, εμείς επιτρέπουμε στις κοσμικές έριδες να εισχωρήσουν και να διχάσουν το σώμα Του Κυρίου την Εκκλησία Του, αυτό που τώρα ονομάζουμε Ορθοδοξία. Το ζήτημα της Εκκλησίας της Ουκρανίας, με την αναγνώριση του Επιφανίου όχι από από όλους, έχει γίνει αιτία σκληρού διχασμού μεταξύ αδελφών, μεταξύ των ανά τον κόσμο Ορθοδόξων Εκκλησιών. Αντί να υπάρχει ομόνοια, ενότητα εν τη Θεία Λειτουργία να έχουμε όλοι οι ορθόδοξοι «μία πίστη, μία καρδιά», έχει μετατραπεί, σε ορισμένες περιπτώσεις, σε αρένα πολιτικών και εθνικών αντιπαραθέσεων και γεωπολιτικών συμφερόντων.
«Οὐ γάρ ἐστιν ὁ Θεὸς ἀκαταστασίας, ἀλλὰ εἰρήνης» (Α’ Κορινθίους 14:33), μας διδάσκει ο Απόστολος Παύλος. Πώς μπορούμε να κηρύξουμε την Ειρήνη του Χριστού, όταν η ίδια μας η Εκκλησία πάλλεται από ακαταστασία και διχόνοια; Ο κόσμος μας παρακολουθεί, και βλέπει τους ποιμένες να ασχολούνται με ζητήματα εξουσίας και δικαιοδοσίας, ενώ ο άνθρωπος λιμοκτονεί πνευματικά. Βλέπει να διακόπτονται κοινωνίες και μνημονεύσεις, βλέπει αποτοιχίσεις και δεν ξέρει που βρίσκεται η αλήθεια και το δίκιο και χωριζόμαστε σε στρατόπεδα!
Ακόμη και η νεολαία, το αύριο της Εκκλησίας και της κοινωνίας, νιώθει βαθιά απογοήτευση και ακόμη χειρότερα στρέφεται προς την αδιαφορία. Βλέπουν έναν κλήρο που μοιάζει να ενδιαφέρεται περισσότερο για το τύπο σαν τους Γραμματείς και Φαρισαίους της εποχής του Κυρίου και όχι για την ουσία δηλαδή τη ζωντανή σχέση με τον Χριστό, την εκκλησιοποίηση και τον ενεργό διάλογο με τον σύγχρονο άνθρωπο και όχι να υψώνουμε τοίχους αδιαλλαξίας ή απόρριψης χωρίς να εξηγούμε τους λόγους για να θεραπευθεί κάποιος και γιατί.
Οι νέοι όπως πάντα έχουν ενθουσιασμό, έχουν ερωτήματα και ανησυχίες. Έχουν την ανάγκη να τους αφουγκραστούμε, όχι να τους κρίνουμε. Αισθάνονται ότι δεν τους ακούμε, ότι μιλάμε μια «γλώσσα» ξένη προς τη δική τους πραγματικότητα και άρα το μήνυμά μας δεν είναι σαφής και κυρίως φαίνεται γι αυτούς παρωχημένο. Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος μάς υπενθυμίζει: «Δόξα Θεού ἐκκλησίας οὐδὲν ἴσον» (Περί Ιερωσύνης 3, 10), αλλά η δόξα αυτή δεν επιτυγχάνεται με την εσωστρέφεια, αλλά με την ανοικτή αγκαλιά του πατέρα που υποδέχεται τον Άσωτο.
Φυσικά πάντα υπάρχουν εξαιρέσεις, πάντα υπάρχει Ελπίδα η οποία βρίσκεται εκεί που ήταν πάντοτε: στην Ταπείνωση και τη Μετάνοια. Αλλά η μετάνοια ας αρχίζει ουσιαστικά από εμάς τους Ποιμένες: Να αναγνωρίσουμε τις ευθύνες μας και τις αστοχίες μας. Να βάλουμε στην άκρη τις προσωπικές έριδες, τις εθνικές φιλοδοξίες και τις εγωιστικές διεκδικήσεις. Να στραφούμε ξανά στον αρχέτυπο Ποιμένα, τον Ιησού Χριστό, ο οποίος «τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἔθηκεν ὑπὲρ τῶν προβάτων» (Ιωάννης 10:11). Η απάντηση στον διχασμό είναι η Αγάπη αφού πρώτα ακούσουμε πραγματικά την κραυγή του κόσμου ακόμη και μέσα στην σιωπή του. Να πλησιάσουμε τον νέο, τον ανασφαλή, τον απογοητευμένο, όχι με την αυστηρότητα του Κριτή, αλλά με τη στοργή του Πατέρα.
Κλείνοντας το άρθρο μας, ας επιστρέψουμε στην ουσία, ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είναι ένα σύνολο απαγορεύσεων όπως την έχουμε καταντήσει. Είναι Ζωή εν Χριστώ. Είναι η Θέωση και η Αγιότητα, η αληθινή μετοχή στο Φως Του . Εάν δεν επιστρέψουμε στη θεμελιώδη μας αποστολή, που είναι η σωτηρία του ανθρώπου, εάν δεν αναγνωρίσουμε την ανάγκη του ποιμνίου μας, τότε κινδυνεύουμε να γίνουμε «χαλκός ἠχῶν ἢ κύμβαλον ἀλαλάζον» (Α’ Κορινθίους 13:1). Ας προσευχηθούμε ώστε ο Θεός της Ειρήνης να μας φωτίσει όλους, κλήρο και λαό, να ανακαλύψουμε ξανά το νόημα της Ενότητας στην Αγάπη, ώστε η Εκκλησία να γίνει πραγματικά «ὁ στύλος καὶ ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας» (Α’ Τιμόθεον 3:15) για τον κόσμο που μας περιμένει. Ας μην τον απογοητεύσουμε και σκανδαλίσουμε ξανά….! ΑΜΗΝ!
Thank you for rating this article.
