Όταν λέμε Ορθόδοξη Παράδοση, στην ουσία ομιλούμε για την Ορθόδοξη ασκητική θεραπευτική, η οποία αρχίζει από το 1800 π.Χ. περίπου και φτάνει ως τις ημέρες μας και συνεχίζεται. Έχει τρία στάδια: Κάθαρση-φωτισμός-θέωση. Ο απόλυτα θεραπευμένος από τη νόσο της αμαρτίας άνθρωπος, είναι ο θεωμένος, αυτός που έφτασε στο στάδιο της θεώσεως=θεωρία του Ακτίστου Φωτός. Μέσα σ' αυτά τα τρία στάδια εντάσσεται απαραιτήτως το Μυστήρια του Βαπτίσματος=Κάθαρση, Χρίσματος=Φωτισμός, Εξομολόγησης και Θείας Ευχαριστίας.
Αυτά είναι η Ορθόδοξη Παράδοση.
Μέσα στο πέρασμα του χρόνου η Εκκλησία προσέλαβε ήθη και έθιμα κάποιων πολιτισμών και τα ενέταξε στην καθημερινότητά της, χωρίς αυτά να αποτελούν μέρος της Παραδόσεώς της. Δηλαδή, δεν είναι αναγκαία για την σωτηρία=θεραπεία του ανθρώπου. Ο στολισμός του Επιταφίου π.χ. η Εκκλησία τον προσέλαβε από τα νεκροκρέββατα του Άδωνη, δίνοντάς του μια άλλη προοπτική, την συμμετοχή της φύσης=ύλης στην Ανάσταση του Χριστού, και τον διατηρεί έως και σήμερα. Αν από αύριο σταματήσουμε να στολίζουμε τον Επιτάφιο, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν τηρούμε την Παράδοση, γιατί ο Επιτάφιος δεν είναι η Ορθόδοξη Παράδοση, είναι απλώς ένα έθιμο του αρχαιοελληνικού πολιτισμού που προσέλαβε η Εκκλησία και του έδωσε ένα άλλο νόημα. Δεν εξαρτάται η σωτηρία μας=θεραπεία μας από τον στολισμό του Επιταφίου.
Το ίδιο είναι και τα κόλλυβα. Η χρησιμοποίηση του καρπού του σιταριού στα Μνημόσυνα των κοιμωμένων χριστιανών η Εκκλησία μας τη πήρε από τις σπονδές στους νεκρούς που έκαναν διάφοροι λαοί, ιδίως οι Έλληνες και της έδωσε μια άλλη προοπτική εν Χριστώ. Λέει ο Χριστός: "Σας βεβαιώνω, εάν ο κόκκος του σιταριού δεν πέσει στο χώμα και δεν πεθάνει αυτός μόνος μένει. Εάν όμως σπαρθεί και ταφεί στη γη, τότε βλαστάνει και φέρει καρπό πολύ" (Ιω. 12,24) Με αυτόν τον λόγο ο Χριστός προ-είπε στους μαθητές του για τον θάνατό του και την Ανάστασή του. Το σιτάρι το παίρνει ο γεωργός και το σπέρνει στο χωράφι του. Το σιτάρι σκεπάζεται από το χώμα, σαπίζει και ύστερα βλαστάνει και βγάζει πολλά στάχυα, πολλούς κόκκους σιταριού. Έτσι και ο Χριστός πέθανε, ετάφη και Αναστήθηκε προσφέροντας σε εμάς ζωή αιώνιο. Έτσι πιστεύομε ότι γίνεται και με κάθε άνθρωπο. Πεθαίνουμε, σκεπαζόμαστε με το χώμα και προσδοκούμε την Ανάστασή μας σε ζωή αιώνιο, ακριβώς όπως συμβαίνει με το σιτάρι. Το σιτάρι δηλαδή είναι σύμβολο της Αναστάσεώς μας. Δεν εξαρτάται όμως η σωτηρία μας=θεραπεία μας από το σιτάρι. Και να μην πάμε σιτάρι στο μνημόσυνο του κοιμωμένου, αυτό δεν επηρεάζει καθόλου την σωτηρία του, αλλά ούτε και την παράδοσή μας. Αυτό που έχει σημασία για τον κοιμώμενο είναι η εγκάρδια προσευχή της Εκκλησίας, των πιστών, για την σωτηρία του.
Το μοίρασμα του σιταριού στους παρευρισκόμενους κατά τα Μνημόσυνα συμβολίζει και κάτι άλλο. Γράφει ο απ. Παύλος: "Πλημμυρισμένοι από ανιδιοτελή αγάπη να χαίρεστε μαζί με εκείνους που χαίρουν και να κλαίτε μαζί με εκείνους που θλίβονται και κλαίνε" (Ρωμ. 12,15). Ο Χριστιανός χαίρεται με την χαρά του άλλου και θλίβεται με την θλίψη του άλλου. Έτσι, όπως στους γάμους παίρνουμε τα κουφέτα ως γλύκισμα συμμετέχοντας έτσι συμβολικά στην χαρά του ζευγαριού, στα μνημόσυνα παίρνουμε το σιτάρι ως ένδειξη της συμμετοχής μας στη λύπη των συγγενών του κοιμωμένου. Γι' αυτό σωστό είναι να χρησιμοποιούμε σκέτο βρασμένο σιτάρι και όχι μαζί με όλα τα υπόλοιπα που κάνουν το σιτάρι γλύκισμα. Γιατί πως συμμετέχουμε στη λύπη τρώγοντας κάτι ευχάριστο; Δεν πρέπει για να συμμετέχουμε στη λύπη του άλλου αυτό που παίρνουμε συμβολικά να μην έχει ευχάριστη γεύση;
Συνεπώς το σιτάρι που χρησιμοποιούμε στα Μνημόσυνα δεν είναι Ορθόδοξη Παράδοση, αλλά σύμβολο της Αναστάσεως μας και της συμμετοχής μας στην λύπη των πενθούντων.
Thank you for rating this article.
