Αυτές τις μέρες σιγοψάλλω τα τροπάρια της μεγαλοβδομάδας τα οποία μ' αρέσουν. Υπάρχει ένα θαυμάσιο στιχηρό του Δαμασκηνού, το "Σε τον της Παρθένου Υιόν..." ,

Σε αυτο το άρθρο αυτό μας ενδιαφέρει προσωπικά, είναι να ασχοληθούμε και να αναδείξουμε την Εκκλησιαστική πραγματικότητα και όποιος έχει συνειδητή σχέση με την εκκλησιαστική ζωή,

Αγαπητοί μας αναγνώστες, σε αυτό το άρθρο θα ασχοληθούμε με το ερώτημα που διαβάσατε στον τίτλο μας.

Αγαπητοί μου αναγνώστες, πλησιάζουμε σιγά-σιγά προς το τέλος όχι μόνο του Καλοκαιριού, αλλά ενός ακόμη Εκκλησιαστικού έτους.

Mεγάλο πράγμα η παρακολούθηση και η συνειδητοποίηση των λογισμών και των πράξεων μας.

Δεν φεύγει η θλίψη αγαπημένε άνθρωπε. Αυτή η ζωή θα έχει πάντα θλίψη , πάντα ένα δάκρυ θα κυλάει.

Προσευχές που έρχονται από κάποιους που εμείς θεωρούμε "τελειωμένους" κοινωνιολογικά αλλά είναι δοξασμένοι στα μάτια του Θεού

Έχουμε εισέλθει για άλλη μια φορά στην κατανυκτική περίοδο του Τριωδίου.

Η Κυριακή του Ασώτου παρουσιάζει και τους τρεις άξονες, τις τρεις κατευθύνσεις, που λαμβάνει η συγχώρηση:

Η αρχή της Ινδίκτου πρέπει να συμβαδίζει με το τέλος της αυτοκριτικής μας και την αρχή της μετανοίας μας…!