δεν φοβάσαι να του μιλήσεις μήπως και σε κατασπαράξει και νομίζεις, ότι είτε σε επισκέφθηκε εξωγήινος, είτε «περπατάς» στις σελίδες κάποιου παραμυθιού.
Ο καλός ο καπετάνιος στη φουρτούνα φαίνεται, που λέει και ο σοφός λαός μας, έτσι και ο πνευματικός άνθρωπος φαίνεται σε δύσκολες καταστάσεις. Όπου βρεις φωνές, ουρλιαχτά, φανατισμούς, εκεί, δεν αναπαύεται ο Θεός. Ο πνευματικός άνθρωπος διαφωνεί με ευγένεια και πολιτισμό και πάντα αφήνει κάτι ανοιχτό μέσα του ως προβληματισμό, διότι δεν τα ξέρουμε και όλα. Πολλές φορές ξέρουμε το 1% ενός πράγματος και ουρλιάζουμε σαν να ξέρουμε το 100%. Οι περισσότεροι έχουν μέσα τους τη Θεολογία του «μίξερ». Τη Θεολογία του άκουσα, μου είπανε, έμαθα από κάποιον. Τη Θεολογία του: «Θα το βρείτε από τον Χριστό». Ενός Θεού που θα δικάσει τους άπιστους και τους μη τηρητές κάποιου νόμου, κάποιου αιώνος. Ευτυχώς τα συναξάρια των Αγίων και ο ίδιος ο Θεός, μας εκπλήσσουν συνέχεια.
Ευτυχώς ο Θεός πάει πέρα από προσωπικές ιδεολογίες, φωνές, ουρλιαχτά, ψευτοσευσέβειες και σοβαροφάνειες. Πόσοι άνθρωποι που ουρλιάζουν έτσι γνωρίζουν τον Θεό; Πόσοι έχουν ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΘΕΟΥ; Μπορεί να βρεθείς σε ένα τραπέζι με δέκα ανθρώπους να μιλάνε για τον Χριστό, αλλά διαπιστώνεις ότι και οι δέκα έχουν δημιουργήσει μέσα τους έναν διαφορετικό Χριστό, σύμφωνα με τις πεποιθήσεις και επιθυμίες τους. Κι όμως! Υπάρχουν άνθρωποι που αν δουν στον Παράδεισο ανθρώπους που δεν περίμεναν, θα πούνε στον Χριστό «Χριστέ μου, κάποιο λάθος κάνεις, αυτός είναι για την κόλαση!». Σήμερα συναντάς ανθρώπους της Θρησκείας. Σαν να λέμε του κόμματος, της σέκτας και της ομάδας. Άνθρωποι με τον νόμο στα χέρια, έτοιμοι να γράψουν καταδικαστικές αποφάσεις. Πού είναι όμως οι άνθρωποι που έχουν μέσα τους το πνεύμα του Θεού;
Οι Άγιοι είχαν κοινωνία με τον Θεό και προσωπική σχέση, αλλά ούτε ούρλιαζαν, ούτε κατασπάραζαν τον άλλον. Αγκάλιαζαν κάθε άνθρωπο, όποιος και να ήταν, πέρα από φανατισμούς, ταμπέλες, και στερεότυπα. Αγκάλιαζαν τους άλλους με το βλέμμα, την προσευχή , το γλυκύ λόγο , την ευαισθησία, τη διάκριση και την αγάπη. Πόσοι άραγε τα έχουμε αυτά ;
Υπήρξαν Άγιοι που έκαναν προσευχή για τον διάβολο και τους δαίμονες και άνθρωποι που μπροστά π.χ. στην αρρώστια του Πάπα Φραγκίσκου ρίχνουν κατάρες στον άνθρωπο. Βρείτε λοιπόν τις διαφορές…
Όταν τα αυτονόητα τα ονομάζουμε θαύματα, τότε σημαίνει ότι στραβά αρμενίζουμε…
Όπου ακούσεις φωνές, ουρλιαχτά, φανατισμούς, απειλές, απολυτοποίηση φύγε μακριά.
Βρες ανθρώπους που κουβεντιάζοντας μαζί τους νιώθεις γαλήνη και ηρεμία όπως όταν προσεύχεσαι. Τέτοιους ανθρώπους να έχεις στη ζωή σου. Ο άνθρωπος του Θεού θα σε κάνει να νιώθεις υπέροχα, ακόμα και όταν διαφωνείς μαζί του. Άνθρωπος που σου δημιουργεί τρικυμία και με το καλημέρα, να τον αγαπάς αλλά να προσέχεις, διότι με τα δικά του μποφόρ που προκαλεί με τον τρόπο του, ενδέχεται να βουλιάξει στη μαυρίλα της απελπισίας τον ψυχισμό σου.
Να προσέχεις αδερφέ μου, δεν έχουμε πολύ χρόνο να ασχολούμαστε με σκοτάδια. Ας περπατήσουμε προς το Φως του Χριστού.
π.Σπυρίδων Σκουτής – euxh.gr
