Παρασκευή, 29 Μαρτίου 2024

Το μικρόν ποίμνιον του Χριστού ενόψει της θείας Του γεννήσεως

Κοινοποίηση
Συντάκτης  Δεκ 26, 2022

Όπως πάντα, κάθε χρόνο, στις 25 Δεκεμβρίου η Ορθόδοξος Καθολική και Αποστολική Εκκλησία τιμά την κατά σάρκα γέννηση του Κυρίου και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού:

“Τήν απαρχήν των εθνῶν ο ουρανός σοι προσκόμισε, τῶ κειμένω νηπίω εν φάτνη, δι᾽ἀστέρος τους μάγους καλέσας, οὓς και κατέπληττεν ου σκῆπτρα και θρόνοι, αλλ᾽εσχάτη πτωχεία. Τί γαρ ευτελέστερον σπηλαίου; τί δε ταπεινοτερον σπαργάνων; Εν οἷς διέλαμψε ο της θεότητός σου πλούτος. Κύριε δόξα σοι.

Ας θυμηθούμε τι ο μέγας στύλος της Ορθοδοξίας, άγιος Κύριλλος Αλεξανδρειας, μας λέγει ώστε να αντιληφθούμε το πλήθος του ελέους και του μεγαλείου του Θεού:

Επειδή λοιπόν ο Δημιουργός λυπήθηκε βλέποντας την εικόνα του να πολεμείται και να στέλνεται στον θάνατο, κλίνοντας του ουρανούς κατέβηκε χωρίς ν᾽αλλάξει τον τόπο, ούτε να μεταβεί σε άλλο μέρος, αφού γεμίζει το σύμπαν, ή μάλλον είναι άπειρος και αχώρητος και κρατά τα πάντα στο χέρι του, σύμφωνα με τον προφήτη που λέει: «Ποιός μέτρησε με το χέρι του το νερό και τον ουρανό με τη σπιθαμή του, και όλη τη γή με την παλά μη του» Και ο Δαβίδ επίσης λέγει: «Γιατί στο χέρι του βρίσκονται τα πέρατα της γής» αλλά και ο ίδιος ο Θεός δια του προφήτου, «Ο ουρανός είναι θρόνος μου και η γή στήριγμα των ποδιών μου». Επομένως την κάθοδό του πρέπει να την εννοήσουμε ως συγκατάβαση. Έκλινε λοιπόν τους ουρανούς και κατέβηκε, και αφού εξέλεξε την παρθενική κοιλία μίας αγίας κόρης, που είχε ανατραφεί με ευσέβεια, στην οποία με φωνή αγγελική προανήγγειλε την γέννηση, και της εξήγησε εκ των προτέρων τον τρόπο της συλλήψεως, διαλύοντας με την εξήγηση τον φόβο της παρθενίας, εγκαθίσταται μέσα της και κατασκευάζει ναό για τον εαυτό του, και διαπλάθει την άσπορο και ακαλλιέργητη σκηνή. Επειδή εκείνος που πρώτος υποδουλώθηκε στην αμαρτία ήταν χωρίς πατέρα και είχε μόνο μητέρα του τη γη γιατί λέγει, «Ο πρώτος άνθρωπος πλάσθηκε από την γή γήινος ο δεύτερος άνθρωπος δηλαδή ο Κύριος ήρθε από τον ουρανό». Γι᾽αυτό ο μονογενής Λόγος του Θεού παίρνοντας μόνο από την παρθένο την αρχή της διαπλάσεὠς του και δημιουργώντας με το τρόπο αυτόν τον ακαλλιέργητο ναό και ενώνοντάς τον με τον εαυτό του, γεννήθηκε από την Παρθένο, χωρίς να καταστρέψει με την σύλληψή του την παρθενική ζώνη την οποία δεν διέρρηξε με τη γεννησή του αλλα διαφυλασσοντάς την απείραχτη και ανέγγιχτη[1].

Ενώ λοιπόν οι μεγάλοι Πατέρες της Ορδοδόξου Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας παρέδωσαν ως διαχρονική παρακαταθήκη, όλες τις απαραίτητες –και μόνες ορθές– λύσεις ώστε να αντιμετωπίσει ο άνθρωπος, κάθε εποχής και κάθε φυλής, την πείνα, την απομόνωση, την αρρώστια, τους πολέμους και εν τέλει τον θάνατο, εξ αντιθέτου, η σύγχρονη μεταμοντέρνα κοινωνία, κινείται σε μια πορεία ξέφρενης αποδόμησης των πάντων, με αποτέλεσμα, ο εξατομικευμένος άνθρωπος να νοιώθει απόλυτα αδύναμος, ρηχός, και έχοντας την διαρκή αίσθηση μιας τραγικής και απέλπιδης απόγνωσης. Αυτοί δε που έχουν οδηγήσει την κοινωνία σε αυτό το αδιέξοδο, επιτυγχάνουν έτσι τον κοινωνικό έλεγχο και την διαμόρφωσή της σε άβουλη και υπάκουη προς όλα, μάζα.

Μέσα στην συνολική αυτή κατάπτωση, βρίσκεται να παραπαίει και το διοικούν τμήμα της Εκκλησίας, το οποίο φαίνεται να πιστεύει (κάτι που το μαρτυρούν οι ίδιες του οι επιλογές στα κρίσιμα εκκλησιαστικά ζητήματα), ότι η σωτηρία δεν ενεργείται πια από τον Θεό που έγινε άνθρωπος, ενώνοντας υποστατικά την θεότητα με την ανθρωπότητα, δια της αγίας υπακοής στις θείες και ζωοποιές εντολές Του, άλλα από την απροϋπόθετη “υπακοή” στις βουλές του εκάστοτε εκκλησιαστικού “πρώτου”, άσχετα το πόσο απομακρυσμένες μπορεί να είναι αυτές από τις θείες επιταγές, και την οφειλόμενη προς αυτές γνησία υπακοή! Ο “πρώτος” κατήντησε λοιπόν να παραμερίζει –ουσιαστικά να καταργεί– όχι μόνο τον συνοδικό θεσμό και την αυθεντική αγιοπνευματική λειτουργία του, αλλά έως και αυτόν τον Χριστό, καταργώντας την οφειλόμενη υποταγή προς Αυτόν, και αντικαθιστώντας την με την, άνευ όρων και ορίων, υπακοή προς το πρόσωπό του!

Και όλο αυτό γιατί ως “αλήθεια” για την “θεολογία” των πρωτειομανών περσοναλιστών νέων θεολόγων, δεν είναι ο Υιός και Λόγος του Θεού, που η θεία του υπόσταση προσέλαβε την ανθρωπίνη φύση, ενώνοντάς την με την θεία, αλλά ένας (ακατανόητος πατερικά) “προσωπικός τρόπος υπάρξεως”, που απηχεί τη (ξεπερασμένη) υπαρξιστική φιλοσοφία, βάσει δε του οποίου, είναι σε θέση να ξεπεραστεί η “αναγκαιότητα της φύσεως” που αντιπροσωπεύει –δήθεν– τον ατομοκεντρικό τρόπο υπάρξεως. Στόχος –κατά την νέα θεολογία– δεν είναι η κάθαρση–φωτισμός–θέωση του ανθρώπου (αυτά έχουν περιγραφεί, στα πολυάριθμα “θεολογικά” συνέδρια, ως ξεπερασμένος πλατωνισμός), αλλά να βρεθεί ο άνθρωπος ως “πρόσωπο” σε ένα “αδιάκοπο δίκτυο σχέσεων”, το οποίο το αφήνουν να παραμένει απροσδιόριστο στο σε τι αυτό συνίσταται, και επομένως είναι αδύνατον και να περιγραφεί.

Φτάνει μάλιστα η πρωτειομανής θεολογική κακοφωνία στο έσχατο σημείο να δικαιώνει τον αιρετικό Νεστόριο, υπερτονίζοντας τα δύο πρόσωπα στον Ιησού Χριστό(!) εκφραζόμενα υπό ενός φαινομενικού προσώπου της ενώσεως, μιλώντας πια για προσωπική ένωση και εντοπίζοντας διαφορά μεταξύ υποστάσεως και προσώπου! Η θεολογική ελευθεριότητα φθάνει σε τέτοιο σημείο εκτροχιασμού, ώστε κάθε παλαιά αίρεση να αναζεί στην δύσμοιρη εποχή μας, και μάλιστα, να διαμορφώνονται νέες τερατώδεις θεολογικές χίμαιρες, όπου συνδυάζονται παλαιές αιρέσεις που καθ ̓ αυτές είναι παντελώς ασύμβατες (πχ ο Νεστοριανισμός με τον Μονοφυσιτισμό)…

Το εύλογο ερώτημα που τίθεται είναι: αφού κανείς δεν εκφράζει πλέον την αλήθεια ανόθευτη (είτε ατομικά, πχ ακαδημαϊκός θεολόγος ή επίσκοπος, είτε συλλογικά, πχ θεολογικό συνέδριο ή επισκοπική Σύνοδος), καθώς οι Πατέρες μας την παρέδωσαν, τότε γιατί ο “Χριστιανισμός” να παραμένει διηρημένος σε Ορθοδοξία και αίρεση; Και μάλιστα για πια “Ορθοδοξία” δικαιούμαστε πλέον να ομιλούμε;

Φθάσαμε έτσι στο φαινόμενο, στα κυρίαρχα θεολογικά περιβάλλοντα να χαρακτηρίζεται απλώς ως ετεροδοξία, αλλά όχι πια ως αίρεση η κάθε μη–ορθόδοξη ομολογία, και συνακόλουθα η κάθε “εκκλησία” αυτού του δόγματος. Η νέα αυτή θεολογική πραγματικότητα αποτελεί την αδιαφιλονίκητη κυρίαρχη τάση, όχι μόνο στα πολυπληθή θεολογικά συνέδρια, αλλά –φευ– και στα κείμενα των επίσημων συνοδικών αποφάσεων, με πρώτιστη βεβαίως αυτή του Κολυμπαρίου. Άλλωστε, η μεταμοντέρνα μεταπατερική –και θα προσέθετα υβριστική– “θεολογία”, δεν υφίσταται ώστε να ικανοποιεί την γνήσια εκκλησιαστική ανάγκη της εποχής μας, αντιμετωπίζοντας ορθόδοξα τα προβλήματά της, παρά μόνον έρχεται ως όχημα –καλύτερα ως πολιορκητικός κριός– των επιθυμιών και ορέξεων ανθρώπων που παρασιτικά βρισκόμενοι στο Σώμα της Εκκλησίας, προσπαθούν να αναδειχθούν ως επιφανή πρόσωπα του αιώνος τούτου, αρεστά στους πολιτικά και οικονομικά ισχυρούς, των οποίων τις εντολές πειθήνια εκτελούν…

Είναι αυτοί οι ίδιοι που επίμονα, ξανά και ξανά, σε κάθε ευκαιρία που τους προσφέρεται, προπαγανδίζουν συνεχώς την πίστη τους σε μια “παγκόσμια κοινότητα προσώπων”, νέας κοπής δικαιωμάτων και αξιών, προς την οποία οφείλει να πορευθεί συλλογικά ο Κόσμος, εν τέλει προς ένα παγκοσμιοποιημένο μέλλον αμοιβαίας “αγάπης” και γενικευμένου δικαιωματισμού, που όσον αφορά την “ορθόδοξη” παρουσία σ ̓ αυτό, θα διαρρυθμίζεται από την διακυβέρνηση του Οικουμενικού Πρώτου… Βέβαια, ο απλός ορθόδοξος πιστός που ζει στην σημερινή μεταπατερική περίοδο ανακαλύπτει ότι αυτός ο κτιστός κόσμος όχι μόνον δεν καλυτερεύει, αλλά παντού ξεπετάγονται νέοι πόλεμοι, αρρώστιες, τρομοκρατία και θάνατος. Παντού οσμή θανάτου και κίνηση προς το μη όν.

Πιο συγκεκριμένα, για να αναφερθούμε στην περίπτωση της Ελληνικής Ορθοδοξίας, οι εκκλησιαστικοί ταγοί, με αιχμή τους “Πρώτους” των Πατριαρχείων και των Αρχιεπισκοπών, εμφανίζονται στα ΜΜΕ και ζητούν από τον λαό να ακολουθεί πιστά τις οδηγίες της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, ως να είναι η ανωτέρα συνείδηση των πάντων, ακόμη και της Εκκλησίας. Με άλλα λόγια, κατά την διοικούσα Εκκλησία, μόνο τότε ο χριαστιανός επιδεικνύει υπακοή και ταπείνωση στον Θεό, εφόσον ακολουθεί τον Καίσαρα της εποχής μας, Καίσαρα πολιτικό, οικονομικό, επιστημονικό και πνευματικό. Ο “Πρώτος άνευ ίσων” της μεταπατερικής “ορθοδόξου” θεολογίας, αντικαθιστά τον Θεάνθρωπο και υπακούει τυφλά στον Καίσαρα της ευρωπαϊκής και παγκόσμιας ολοκλήρωσης στο όνομα του οποίου θυσιάζεται ο Χριστός αλλά και ο άνθρωπος ως αξία.

Οι χριστιανοί μάρτυρες των αποστολικών χρόνων μακαρίζονται εσαεί διότι εν καιρώ διωγμού της πίστεως αρνήθηκαν να προσφέρουν θυμίαμα στον Καίσαρα, καθώς δεν φοβόντουσαν τον θάνατο, ούτε βέβαια επιθυμούσαν να σώσουν τη φθαρτή ύπαρξη τους και την κοινωνική τους θέση, ενώ εξ αντιθέτου, η σημερινή διοικούσα εκκλησία παρέδωσε τα πάντα σε αυτόν, προκειμένου να έχει τους απαραίτητους οικονομικούς πόρους, και να μπορεί να παρακάθεται στα υψηλά δείπνα, που μόνο ανώτεροι πολιτικοί και επιχειρηματίες είναι σε θέση να καθίσουν.

Στην τράπεζα του Θεού όμως ο οποίος καλεί τους πάντες, άνευ πρωτοκαθεδριών, η ποιμένουσα εκκλησία έφθασε στο σημείο την περίοδο όπου το πολιτικό σύστημα προέβαλε ως “πανδημική”, εξ αφορμής του covid–19, να απαγορεύσει την προσέλευση σ ̓ αυτήν την τράπεζα, καθώς όπως υποστηρίχθηκε τότε, όποιος τολμούσε να προσέλθει στην Τράπεζα Κυρίου, αποδείκνυε ότι είναι αντιχριστιανικά απάνθρωπος, και ότι δεν αγαπάει τον συνάνθρωπο του!

Φωνές διαμαρτυρίας, ανάλογες με ό,τι συνέβαινε σε παλαιότερες εποχές όταν η Εκκλησία ταλανιζόταν από τους ανέμους της αιρέσεως και του διωγμού, δεν ακούγονται παρά από εξαιρετικά λίγους, ώστε θα πίστευε κανείς ότι μέσα σε λίγα χρόνια όλες οι αξίες του χριστιανισμού ξέπεσαν σε τέτοιο σημείο, όπου έφθασε πια η στιγμή να αλλοιωθεί παντελώς, όχι μόνο το σωτήριο κήρυγμα περί Ορθοδόξου πίστεως, αλλά έως και αυτή η ανθρωπίνη φύση, αυτή η ίδια που προσέλαβε ο Υιός του Θεού κατά την εναθρώπηση Του και την έσωσε. Από επισκοπικά χείλη, όσο και από μια πλειάδα προβεβλημένων από το σύστημα “θεολόγων”, κηρύττεται πια ότι η “εκκλησία” οφείλει να συγχρονιστεί με τις “προόδους” που η συλλογική Δύση έχει καταφέρει: την κατάργηση των φύλων και την αποδοχή “εναλλακτικών” –δήθεν απελευθερωμένων– ατομικών και κοινωνικών συμπεριφορών που προωθούν το αφύσικο και παραφύσιν, παντί τρόπω. Η “γνήσια” εκκλησιαστική συνείδηση –κατ ̓ αυτούς– σημαίνει την άνευ όρων αποδοχή των ανωτέρω, ώστε μόνο τότε ο πιστός –της κατ ̓ ουσίαν νέας αυτής πίστης– να έχει θέση στην εκκλησία των πρωτειομανών, ειδάλλως του δείχνουν την πόρτα, ονομάζοντάς τον “ταλιμπάν”, “φονταμενταλιστή”, “ψεκασμένο” και όσα μύρια η προσωπολάγνα ψευδαγαπητική τους υποκρισία εφευρίσκει…

Μοιραία, σε όλο αυτό το κλίμα, ο άνθρωπος και οι ανθρωποκεντρικές –δήθεν επιστημονικές– σπουδές τίθενται πια στο κέντρο της ζωής, τόσο πολύ που νομίζει κανείς ότι και ο ίδιος ο Θεός αποτραβήχτηκε για ν᾽αφήσει ελεύθερο τον πτωτικό άνθρωπο, ώστε να συνεχίσει ν᾽αμαρτάνει. Σε αυτό το νέο τοπίο σημασιών και επαναπροσδιορισμών, δεν προβλέπεται καμία πιθανότητα ελευθερίας πια, αφού και αυτή ως έννοια έχει αλλάξει από το τι κατά τους Πατέρες της Εκκλησίας σήμαινε, κι αντ ̓ αυτού, έχει μεταφερθεί στην νέα υπαρξιακή έννοια του “προσώπου”, ιδιαίτερα δε στο πρόσωπο του Πρώτου, στον οποίο τα υπόλοιπα πρόσωπα απλώς υπακούουν! Εάν δεν υπάρξει άμεση και ολομέτωπη αντίδραση σε όλα αυτά, όταν κάποια στιγμή θα ανοιχθούν τα μάτια, το μεγαλύτερο μέρος της ανθρωπότητος θα ζει σε μία διαφορετική πραγματικότητα που κανένας σήμερα εκτός από τους σχεδιαστές της, δεν είναι σε θέση να διαισθανθεί.

Υπάρχει βέβαια και η άποψη ότι η σωτηρία επιτυγχάνεται απλά και μόνον δια της συμμετοχής σε μία εκκλησία που έχει έναν αλάθητο Πρώτο, καθώς έως και αυτή η Αγία Τριάς είναι μία κοινωνία προσώπων, υπό ενός Πρώτου που –δήθεν– είναι ο Θεός Πατήρ! Τούτη η βλάσφημη –τόσο διαδεδομένη δυστυχώς– θεώρηση, προκειμένου να παράσχει θεολογική θεμελίωση στο αντορθόδοξο και αιρετικό περσοναλιστικό–πρωτειομανές αφήγημα της νέας θεολογίας, φθάνει έτσι έως και στην κατάργηση του απολύτου θεμελίου της Ορθοδοξίας, αυτού της ομοουσιότητος των προσώπων της Παναγίας Τριάδος, όπου το ομόδοξον και ομότιμον των θείων Προσώπων, καταβιβάζεται στο επίπεδο κατανόησης μιας υπαρξιστικής ετερότητας σχέσεων, όπου τα Πρόσωπα έχουν την ανάγκη να κενωθούν, ώστε να μην περικλεισθούν σε μία –δήθεν– αυτοαναφερόμενη και εγωιστική αγάπη! Ιδού οι Γιανναρικές και Ζηζιούλιες βλασφημίες, που σήμερα οι πλειάδα των μαθητών τους επεκτείνουν διατρανώνοντας τες ως γνησία ορθόδοξη “θεολογία”! Απλά ας υπενθυμισθεί προς αυτούς, ότι μόνον τα τάγματα που ακολούθησαν τον Εωσφόρο στην πτώση του, αναγνωρίζουν έναν “Πρώτο”, που ως σκοπό έχει την κατάργηση κάθε τι του Θείου και φυσικού!

Και μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό του σκότους και της ασάφειας, το μικρό ορθόδοξο ποίμνιο αγωνίζεται αφανώς να καταργήσει το γνωμικό του θέλημα και να ενωθεί, όχι με τους “πρώτους” και τις αιρέσεις τους, αλλά με αυτόν τον ενανθρωπήσαντα Υιό και Λόγο του Θεού, Αυτόν που κανένας καίσαρας δεν κάλεσε στο παλάτι του για να του προσφέρει τιμές και αξιώματα. Που προσπαθεί έχοντας ως πρότυπο την ταπεινότητα της πανάμωμης Θεοτόκου που γέννησε με ανερμήνευτο τρόπο τον Υιό και Λόγο του Θεού, καθώς αναφέρει ο Συμεών ο νέος Θεολόγος:

Την Μαρία την υπεράμωμη, την υπέραγνη και αγνή παρθένο, οδήγησε ως νύμφη. Και την λέγω αυτήν υπέραγνη και υπεράμωμη σε σχέση μ' εμάς και τους τότε ανθρώπους, συγκρίνοντας αυτήν μ' εκείνους και μ' εμάς τους δούλους της ως προς τον νυμφίο της όμως και τον Πατέρα εκείνου, είναι άνθρωπος βέβαια, αγία όμως και υπεραγία, καθαρότατη και άχραντη περισσότερο από όλους τους ανθρώπους όλων των γενεών. Αυτήν λοιπόν οδήγησε νύμφη κι έκαμε γάμους για τον Υιό του. (ΕΠΕ τ. 19Β, σ. 173)

Συνέλαβε λοιπόν η Παρθένος κι εγέννησε παραδόξως από δύο φύσεις, την θεότητα και την ανθρωπότητα, έναν Υιό, τέλειο Θεό και τέλειο άνθρωπο, τον Κύριό μας Ιησού Χριστό, χωρίς να διαφθείρει την παρθενία της και χωρίς να χωρισθεί ο κόλπος από τον πατρικό. (ο.π.)

Έτσι λοιπόν, πιστεύοντας ολόψυχα και μετανοώντας θερμά, συλλαμβάνουμε, όπως ειπώθηκε, στις καρδιές μας τον Λόγο του Θεού, όπως η Παρθένος, με το να διατηρούμε δηλαδή τις ψυχές μας παρθένες και αγνές. Κι όπως εκείνη, επειδή ήταν υπεράμωμη, δεν την έφλεξε το πυρ της θεότητας, έτσι ούτε εμάς μας καταφλέγει, όταν διατηρούμε αγνές και καθαρές τις καρδιές αλλά γίνεται δροσιά από τον ουρανό και πηγή ύδατος και αθάνατης ζωής, που ρέει μέσα μας… (ο.π. σελ. 177)

Παντού βλέπουμε πια να πάλλεται το σκότος, ο πειρασμός, ο Πατέρας του Αιώνος τούτου, ο μοναδικός “πρώτος” που αξιώνει την απόλυτη υπακοή, σε ό,τι αντίθεο και στρεβλό. Προσπαθεί ν᾽αγγίξει έως και αυτό το μικρό ποίμνιο που απέμεινε στην του Χριστού Αγία Εκκλησία και να το εντάξει κι αυτό, στην “κοινωνία προσώπων” υπό του πρώτου. Προσπαθεί να το τρομοκρατήσει και να το οδηγήσει στην αίρεση.

Μικρό ποίμνιο της ορθοδόξου Καθολικής και Αποστολικής εκκλησίας σε όποια γωνιά του πλανήτη και να ζείτε, μέσα στην φρίκη της αρρώστειας, της απομόνωσης, του πολέμου, μόνοι και περιθωριοποιημένοι από τον κόσμο, μη πτοείσθε. Ετέχθη ο Κύριος, ένωσε υποστατικά τη θεότητα με την ανθρωπότητα και οι ουρανοί αγάλλονται. Ετέχθη ο Κύριος και άλλαξε τη ζωή μας γιατί μας φέρνει πιο κοντά στην Άκτιστον Βασιλεία και δόξα Του. Ετέχθη ο Κύριος και μέσα στο σκότος του κόσμου τούτου, Άγγελοι μετά ποιμένων δοξολογούσι, Μάγοι δέ μετά αστέρος οδοιπορούσι, δι᾽ημάς γαρ εγεννήθη παιδίον νέον ο προ αιώνων Θεός. Ετέχθη ο Κύριος, μη πτοείσθε, μείνετε στην Εκκλησία που έχει πρώτον τον εναθρωπήσαντα Κύριον: “Την Εδέμ Βηθλεέμ ήνοιξε, δεύτε ίδομεν. Την τρυφήν εν κρυφή εύρομεν, δευτε λάβομεν τα του Παραδείσου ενδον του σπηλαίου. Εκεί εφάνη ρίζα απότιστος, βλαστάνουσαν άφεσιν. Εκεί ευρέθη φρέαρ ανώρυκτον, ου πιειν Δαυΐδ πριν επεθὐμησεν. Εκεί παρθένος τεκούσα βρέφος, την δίψαν έπαυσεν ευθύς, την του Αδάμ και του Δαυΐδ. Δια τα τούτο και προς τουτο επειχθῶμεν, οὖ ετέχθη παιδίον νέον ο προ αιώνων Θεός.”

Καλά Χριστούγεννα. Για το νέο έτος κρατείστε κλειστά τα μάτια, σφραγείστε τα, για να μη σας αγγίξουν τα σκοτάδια της κολάσεως που έρχονται…

 

[1] Αγίου Κυρίλλου Αλεξανδρείας, «Περί Ενανθρωπήσεως του Θεού Λόγου», Ε.Π.Ε. 10, Σελ. 39

Κοινοποίηση
Γεώργιος Καραλής

Ο Γεώργιος Ιωάννου Καραλής, γεννήθηκε στον Βόλο. Αν και ελκύστηκε από την θεολογία παιδιόθεν και υπήρξε μαθητής του αείμνηστου καθηγητού Ιωάννου Ρωμανίδου και του μοναχού Μάξιμου Λαυριώτου, σπούδασε Ιατρική και Χειρουργική στο Πανεπιστήμιο της Γένοβας και εξειδικεύθηκε στην πυρηνική ιατρική. Διετέλεσε επί πολλά χρόνια διευθυντής του ορθόδοξου περιοδικού Italia Ortodossa, εκδίδοντας πλήθος θεολογικών άρθρων και μεταφράζοντας Πατέρες της Εκκλησίας στα Ιταλικά.

Email Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
  1. Δημοφιλή
  2. Προτεινόμενα

Ημερολόγιο

« March 2024 »
Mon Tue Wed Thu Fri Sat Sun
        1 2 3
4 5 6 7 8 9 10
11 12 13 14 15 16 17
18 19 20 21 22 23 24
25 26 27 28 29 30 31