, ο νηπιοβαπτισμός πάσχει από πολλές πλευρές. Δεν λέω να καταργηθεί, αλλά δυστυχώς οι πνευματικές προϋποθέσεις των Ιερών Μυστηρίων έχουν πάει περίπατο.  Στις μέρες μας η βάπτιση έχει καταντήσει ένα πανηγυράκι ονοματοδοσίας του παιδιο, όπως λανθασμένα θεωρούν κάποιοι. Οι προϋποθέσεις για το βάπτισμα είναι απλά μάζεμα χαρτιών και τίποτα περισσότερο. Τώρα αν πάμε στον ανάδοχο (νονό), εκεί αρχίζουν τα γέλια. Στις περισσότερες περιπτώσεις, όχι μόνο δεν είναι ο εγγυητής της πίστεως κι ο άνθρωπος που θα διδάξει τα της πίστεως στο παιδί, αλλά είναι κυριολεκτικά ο διάβολος μεταμορφωμένος. Το ζευγάρι επιλέγει ανθρώπους που είναι τελείως άσχετοι με την ορθόδοξη πίστη και το κριτήριο είναι ότι απλά είναι κολλητός και τα πίνουμε μαζί το βράδυ. Όλα αυτά προς τέρψιν της αγάπης, τα δεχόμαστε ως Εκκλησία χωρίς όρους, με αποτέλεσμα να έχει ξεχειλώσει η κατάσταση.

Από την άλλη, ως Εκκλησία, έχουμε και την υποκριτική στάση έναντι του πολιτικού γάμου. Προσέξτε: Αν ένα ζευγάρι κάνει πολιτικό γάμο, τους λέμε ότι δεν μπορούν να γίνουν ανάδοχοι διότι δεν σύναψαν θρησκευτικό γάμο που σημαίνει ότι αρνούνται τον Χριστό. Δεν εξετάζουμε όμως πουθενά το αν είναι ορθόδοξοι στο φρόνημα ή τον λόγο για τον οποίον έκαναν πολιτικό γάμο. Για παράδειγμα, μπορεί οι λόγοι να είναι οικονομικοί ή επαγγελματικής μετάθεσης ή ο ερχομός ενός παιδιού. Μένουμε όμως αποκλειστικά στο νομικό σκέλος.  Αν όμως κάποιος έχει κάνει θρησκευτικό γάμο, μπορεί να γίνει ανάδοχος παρ’όλο που υπάρχουν πολλές περιπτώσεις που έκαναν τυπικά γάμο στην Εκκλησία ενώ είναι άθεοι ή ακόμα και αντίχριστοι! Απλά για να ικανοποιήσουνε τα πεθερικά ή το σόι στο χωριό!

Έχεις δηλαδή γονείς που είναι τυπικά Χριστιανοί, έναν ανάδοχο που είναι στον κόσμο του και βαπτίζεται ένα παιδί του οποίου η βάπτιση θα μείνει απλά σε ένα άλμπουμ. Τους περισσότερους δεν τους βλέπουμε ποτέ ξανά. Τρεις Θείες Κοινωνίες (άλλη πλάνη από εκεί) με το ζόρι (ξυνίζουν κι όλας που θα σηκωθούν αρκετά πρωί για να κοινωνήσουν το παιδί) και μετά το χάος. Και όλα αυτά για το όνομα!! Λες και είμαστε θρησκευικό ληξιαρχείο!

Αφήστε που στις μέρες μας οι περισσότεροι βαπτίζουν τα παιδιά τους υπό την πίεση κάποιων γιαγιάδων που έχουν μείνει ακόμα πιστές στην πίστη και την παράδοση.

Το ότι έχει κάνει κάποιος θρησκευτικό γάμο, δεν σημαίνει ότι πιστεύει, όπως και το ότι έχει κάνει κάποιος αρχικά έναν πολιτικό γάμο δεν σημαίνει ότι ειναι άθεος. Αυτά όμως δεν τα εξετάζουμε καθόλου και βλέπουμε μόνο χαρτιά και όχι τις καρδιές των ανθρώπων.

Σε όλα αυτά ήρθε και σαν “τεστ γονιμότητας” η “γαμο-βάπτιση”. Ελάχιστοι είναι αυτοί που κάνουν μαζί τα μυστήρια για οικονομικούς λόγους. Τις περισσότερες φορές είναι τεστ γονιμότητας που ξεκινάει από γονείς ή πεθερικά λέγοντας στα παιδιά το εξής : “Άντε να δούμε αν μπορείτε να κάνετε παιδιά για να παντρευτείτε αλλιώς να το διαλύσετε”. Το έχω ακούσει πολλές φορές. Κι εκεί ως Εκκλησία “πετάγαμε χαρταετό”. Ήρθε η “γαμο-βάπτιση” κι εμείς τι είπαμε; “Δεν πειράζει μωρέ αγάπη , αγάπη.”

Για να μην μιλήσουμε για τους στολισμούς και  τη νονά που έρχεται στην Εκκλησία λες και πάει στα μπουζούκια της  παραλιακής. Έχω δει σε πρόσκληση να λέει: “Ελάτε να με δείτε στο στριπτίζ που θα κάνω και θα μου βγάλουν νέο όνομα”. Και σε όλο αυτόν τον κατήφορο λέμε “δεν πειράζει μωρέ αγάπη”. Ήρθε η ώρα ν’ αλλάξουν τα πράγματα.

Η Εκκλησία δεν υποχρεώνει τον νηπιοβαπτισμό, βαπτίζουμε τα παιδιά διότι μας τα φέρνουν οι γονείς, αν κάποιος θέλει να βαπτιστεί ενήλικας, ας το κάνει ελεύθερα. Πρέπει να τοποθετηθούν όμως πνευματικές προϋποθέσεις ιδιαίτερα για το Μυστήριο του γάμου και της βαπτίσεως και όχι απλά κάποιοι τυπικοί νομικοί κανόνες. 

Μπάζει λοιπόν το πράγμα από παντού όπως λέει και ο σοφός λαός μας.

Κάποιες ποιμαντικές σκέψεις-προτάσεις :

Ο υποψήφιος ανάδοχος να έχει συμμαρτυρία πνευματικού για να αναλάβει την αναδοχή του παιδιού στο μυστήριο. Αν δεν έχει συμμαρτυρία τότε να περνάει κατήχηση από την τοπική Μητρόπολη με κάποιες συναντήσεις. Αν μετά τις συναντήσεις ο υποψήφιος δεν πιστεύει στο δόγμα της πίστεως ή δεν θέλει καν να παρακολουθήσει τις κατηχήσεις, τότε η εκκλησία να αρνείται την αναδοχή στο συγκεκριμένο πρόσωπο και να λέει στους γονείς να επιλέξουν άλλον. Είναι αδιανόητο ο ανάδοχος (νονός) την ώρα της απαγγελίας του Συμβόλου της Πίστεως να το συλλαβίζει και ταυτόχρονα να χασκογελάει.. Δεν φταίει ο κόσμος, εμείς (Εκκλησία) φταίμε που λέμε σε όλα ναι ένεκεν της αγαπολογίας.  

Ας αναλάβουν τη κατήχηση ακόμα και σε μικρές Μητροπόλεις λαϊκοί θεολόγοι αν δεν μπορούν οι κληρικοί. Απαραίτητη η κατήχηση με αρκετές συναντήσεις για τα ζευγάρια πριν τον γάμο, όπως και πριν το μυστήριο βαπτίσεως του παιδιού τους. Επίσης, ας σταματήσουν οι γάμοι και οι βαπτίσεις σε ξωκκλήσια, κτήματα και πισίνες. Επιστροφή όλων στην ενορία. Εκεί θα γίνονται τα μυστήρια. Φυσικά ας σταματήσουν και όλοι αυτοί ο τσιρκο-στολισμοί στη κολυμβήθρα και γενικά στον Ιερό Ναό. Απλότητα, σοβαρότητα και τίποτε άλλο.

Το καλύτερο φυσικά θα είναι όλα τα μυστήρια να γίνονται εντός Θείας Λειτουργίας και να τελειώνουμε μια και καλή.

Τέρμα πια στο τσίρκο και το πανηγυράκι. Ας ξεκινήσουμε από μικρό κατηχημένο ποίμνιο με γνώση, προσευχή και συνείδηση κι έχει ο Θεός.

π.Σπυρίδων Σκουτής - euxh .gr