Συμβαίνει ένα γεγονός και αμέσως παίρνει φωτιά διότι πρέπει να εκτελέσουμε τον ένοχο που έχουμε καταδικάσει μέσα μας. Θέλουμε πάντα να βρούμε το θύμα που για κάθε περίπτωση, θα τον κάτσουμε στην ηλεκτρική καρέκλα και με πάθος θα πατήσουμε το κουμπί.
Στις δύο πρόσφατες δολοφονίες των νέων γυναικών που έφυγαν με αυτό τον φρικτό τρόπο από τη ζωή, έσπευσαν πολλοί να ρίξουν την ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ευθύνη στις μητέρες των δολοφόνων. Ότι αυτές φταίνε που παιδαγώγησαν τέρατα, που είχαν τον κανακάρη τους βασιλιά και ανέθρεψαν τελικά έναν νάρκισσο δολοφόνο.
Δεν φταίει ΜΟΝΟ η μάνα και η οικογένεια που κάποιος στα 30 ή στα 40 γίνεται τέρας και σκοτώνει. Υπάρχει προσωπική ευθύνη στον άνθρωπο. Φυσικά βάζει ένα λιθαράκι η διαπαιδαγώγηση, ίσως και η κληρονομικότητα σε κάποιες περιπτώσεις, αλλά ξεχνάμε ότι ο άνθρωπος δεν είναι υπολογιστής που του βάζεις δεδομένα και θα βγει αυτό που έβαλες αλλά είναι ένα μυστήριο που θα αποκαλυφθεί στα έσχατα. Είναι άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου και δεν γνωρίζουμε τι γίνεται μέσα σε κάθε άνθρωπο. Μόνο ο Θεός γνωρίζει.
Ξέρω μητέρες εξαιρετικές που τρέχουν στους κληρικούς και στους πνευματικούς για προσευχή και βοήθεια διότι κάτι έγινε και το παιδί πήρε τον στραβό τον δρόμο. Γονείς που μεγάλωσαν τα παιδιά τους με αρχές , πάλεψαν, αλλά κάτι έγινε στην πορεία, συνέβη το κακό και γκρεμίστηκαν όλα. Μητέρες που κλαίνε στα πετραχήλια των πνευματικών με τη φράση «Πάτερ το παιδί μου!!» . Γνωρίζω προσωπικά γονείς και μητέρες εξαιρετικές με 2, 3, ή και 4 παιδιά και βλέπεις με την ίδια διαπαιδαγώγηση στα παιδιά διαφορετικές πορείες και προσωπικότητες. Γονείς που για το παιδί τους κλαίνε διότι ήταν μια χαρά μέχρι τα 20 αλλά μετά κάτι συνέβη και άλλαξαν τα πράγματα. Παιδιά που μεγάλωσαν μια χαρά, παντρεύτηκαν και έγιναν ξαφνικά άλλοι άνθρωποι, και έρχονται οι γονείς και μας λένε : «Πάτερ από τότε που παντρεύτηκε το παιδί μου δεν το αναγνωρίζω!». Δεν φταίει λοιπόν πάντα αυτή η δόλια η μάνα που το παιδί της στα 40 έγινε τέρας. Δεν πρέπει ποτέ να επαναπαυόμαστε ότι επειδή δώσαμε κάποιες ηθικές αρχές τελείωσε και το παιχνίδι λες και ο άνθρωπος είναι ένα ρομπότ που εκτελεί όσες εντολές του προγραμματίσουμε. Τα παιδιά εκτός από λόγια, χρειάζονται ένα άγιο παράδειγμα και πολύ προσευχή, που θα τα συντροφεύει και θα ανοικοδομεί ο Κύριος μυστικά την καρδιά τους, όχι μόνο από τη μάνα αλλά απ’ όλους μας, από όλους όσους έχουν σχέση με το παιδί και το παιδαγωγούν : Τον δάσκαλο, τον Παπά, τον κατηχητή, τον γιατρό, τον φίλο, όλους.
Ο άνθρωπος είναι μυστήριο. Δέχεται την διαπαιδαγώγηση από μικρός αλλά υπάρχουν πολλά δεδομένα που επηρεάζουν την πορεία της ζωής του. Τα δεδομένα αυτά είναι πάρα πολλά και ο άνθρωπος δεν είναι υπολογιστής.
Γνωρίζουμε ακόμα από συναξάρια γονείς που ήταν απαράδεκτοι αλλά τα παιδιά τους βγήκαν Άγιοι άνθρωποι και γονείς που με την προσευχή τους αναγεννήθηκαν τα παιδιά τους (Αγία Μόνικα μητέρα του Αγίου Αυγουστίνου). Γράφει για τη στάση της μητέρας του Μόνικας ο ιερός Αυγουστίνος στις «Εξομολογήσεις» του: «Η μητέρα μου έχυνε για εμένα περισσότερα δάκρυα από όσα χύνουν οι μητέρες επάνω στα νεκρά τέκνα τους. Με τη θέρμη της πίστης, η οποία της χάριζε η μεγάλη της ευσέβεια, με έβλεπε ηθικώς νεκρό. Και Συ Κύριε εισάκουσες τη δέησή της και δεν περιφρόνησες τα δάκρυά της, με τα οποία πότισε το έδαφος, παντού όπου προσευχόταν. Οι πόνοι της να με αναγεννήσει διά του Πνεύματος ήταν σκληρότεροι από αυτούς τους οποίους υπέφερε να με γεννήσει διά της σαρκός».
Υπάρχει και ένας άλλος "γονιός" που μπορεί να κανει ζημιά εκτός από τον φυσικό γονιό και αυτός είναι πλέον το διαδίκτυο. Το παιδί στην ουσία είναι σαν να βρίσκεται μόνο του και απροστάτευτο στους δρόμους της Νέας Υόρκης τα μεσάνυχτα. Το πώς μεγαλώνει και γαλουχείται ένας έφηβος το επηρεάζουν όσα προτάσσει το lifestyle, τα τραγούδια, τα πρότυπα, το fb, το instragram κλπ. Μέσα σε αυτά το παιδί βρίσκεται 24 ώρες και σαν αράχνη όλα αυτά το αιχμαλωτίζουν στον ιστό τους. Το παιδί βρίσκεται σήμερα περισσότερη ώρα στο διαδίκτυο από ό,τι με τους γονείς του.
Μην πετροβολούμε λοιπόν τους γονείς. Ας προσευχηθούμε και ας τους βοηθήσουμε όσο μπορούμε ως κοινωνία.
Για το γεγονός ότι ένα παιδί μπορεί να γίνει δολοφόνος, ΦΤΑΙΜΕ ΟΛΟΙ! Ο γονιός, ο δάσκαλος, ο παπάς, ο γείτονας, οι φίλοι , οι συγγενείς. Ο καθένας μας με τον τρόπο του, βάζει ένα λιθαράκι στην καρδιά κάθε ανθρώπου ανάλογα με την επαφή και τη σχέση που έχουμε μαζί του και έτσι οικοδομείται ο άνθρωπος σιγά-σιγά. Υπάρχουν πολλά που δεν γνωρίζουμε, γι’ αυτό πριν πυροβολήσουμε τη μάνα του κάθε παιδιού ας πιάσουμε το κοσμποσχοινάκι για λίγο προσευχή. Η καρδιά του κάθε ανθρώπου μοιάζει με ένα παζλ. Κάθε κομμάτι έχει γραμμένο και ένα όνομα που έχει χτιστεί μέσα στον άνθρωπο από κάποιον που τον έχει επηρεάσει ή σφραγίσει.
Κανένας δεν γεννιέται δολοφόνος αλλά ΓΙΝΕΤΑΙ. Σε αυτό το γίνεται, ευθύνη έχουμε όλοι και ως πρόσωπα ξεχωριστά και ως σύνολο κοινωνίας , παιδείας κλπ.
Αν μην γινόμαστε σαν τον όχλο που φώναζε : «Άρον, άρον σταύρωσον αυτόν!» για τους γονείς, αλλά ας μοιάσουμε με τον πατέρα της παραβολής του ασώτου που περίμενε με προσευχή και με την αγκαλιά του ανοιχτή να έρθει το παιδί του «Εις εαυτόν» ώστε να το υποδεχτεί και πάλι με αγάπη.
Ως Χριστιανοί οφείλουμε να προσευχόμαστε για τις ψυχούλες των κοριτσιών αλλά και για τους δολοφόνους, όσο κι αν αυτό σκανδαλίζει κάποιους, ώστε να μετανοήσουν πραγματικά και να έρθει σε αυτούς η καλή αλλοίωση. Η κοσμική λογική λέει να κάψουμε τους δολοφόνους στις πλατείες, η πίστη μας όμως μας λέει να κάνουμε προσευχή και να πέσουμε στα γόνατα. Φυσικά η δικαιοσύνη οφείλει να κάνει τη δουλειά της αλλά και εμάς η δική μας «δουλειά» είναι να προσευχόμαστε για κάθε άνθρωπο. Κάθε άνθρωπος που πράττει ή πέφτει στο κακό είναι άρρωστος και χρήζει θεραπείας. Παραδείγματα μπορούμε να βρούμε στα συναξάρια.
Ας ξεκινάμε τη μέρα μας δίνοντας μαρτυρία Χριστού και αγάπης και να μην νομίζουμε ότι εμείς είμαστε τέλειοι και πάντα φταίει κάποιος άλλος που πρέπει να την πληρώσει.
Φταίμε όλοι και όταν το συνειδητοποιήσουμε αυτό, μόνο τότε θα έρθει κάποια αλλαγή ...
π. Σπυρίδων Σκουτής – euxh.gr
