(2) η «ΧΡΙΣΤΟΠΟΙΗΣΗ του Ανθρώπου» (ομοίωση της εικόνας, δηλ. του ανθρώπου, προς το αρχέτυπό της, τον Χριστό) [βλ. ανθρωπολογία] -- αλλά και

(3) η «ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ του σύμπαντος Κόσμου » σε Σώμα Χριστού [βλ. κοσμολογία]. Μπορούμε το τελευταίο να το πούμε και "αποκατάσταση των πάντων" με την έννοια ότι με τον τρόπο αυτό φτάνουν τα δημιουργήματα στον τελικό προορισμό για τον οποίον δημιουργήθηκαν "εν αρχή" από τον Δημιουργό Θεό και συνεχίζουν να αναδημιουργούνται στην Ιστορία από Αυτόν σε συνέργεια με τον άνθρωπο, ασύμμετρη αλλά πραγματική. Η έκφραση συνεπώς "αποκατάσταση των πάντων" δεν έχει εδώ ωριγενικό νόημα (πλατωνίζον) αλλά το νόημά της είναι ακραιφνώς χριστοκεντρικό-μυστηριακό.  Σημαίνει την "ενχρίστωση του σύμπαντος".

2. Το μυστικό στη θεώρηση αυτή είναι ότι οι τρεις προτάσεις δεν βρίσκονται σε παραλληλία, ως ανεξάρτητες αλλήλων, αλλά ότι οι προτάσεις (2) και (3) εμπεριέχονται στην πρόταση (1). Όπως λέει μοναδικά ο "χριστοκεντρικός" οικουμενικός δάσκαλος Ανατολής και Δύσης Μάξιμος ο Ομολογητής (στα "Άπορα") «...βούλεται γαρ αεί και εν πάσιν, ο του Θεού Λόγος και Θεός, της αυτού ενσωματώσεως ενεργείσθαι το μυστήριον». Αναφέρεται εδώ ο Μάξιμος στον "κοσμικό Χριστό" (cosmique, όχι profane).

 Όσο για τη «σωτηρία», ο Παλαμάς, όπως η συντριπτική πλειοψηφία των Πατέρων (λ.χ, Κύριλλος Αλεξανδρείας), είναι «αμαρτιοκεντρικός» ή αλλιώς "πτωσιοκεντρικός", είναι "αδαμοκεντρικός" και όχι "χριστοκεντρικός". Εγώ όμως, είμαι χριστοκεντρικός, και όχι "πτωσιοκεντρικός". Διότι, αν το καλοσκεφτούμε, η σωτηρία ως σωτηρία προϋποθέτει την πτώση και, αν η σωτηρία από την πτώση είναι ο σκοπός της Δημιουργίας --όπως λέει η συντριπτική πλειοψηφία των Πατέρων--, τότε η πτώση ταυτίζεται με τη Δημιουργία και τούμπαλιν (θου Κύριε ….). Γι΄αυτό δεν αντέχω τον πατερικό «αμαρτιοκεντρισμό» που ισχύει σχεδόν σε όλους τους Πατέρες (με σπανιώτατες, μη-αμαρτιοκεντρικές εξαιρέσεις).

3. Σε σχέση με τον «αμαρτιοκεντρισμό», δεν είναι διόλου τυχαίο ότι σχεδόν όλοι οι Πατέρες βλέπουν την Εσχατολογία «προοπτικά» (εξελικτικά) με βάση δηλ. και σημείο εκκίνησης την Ιστορία, σαν προέκταση ατέρμονα. Εγώ όμως, αντίστροφα, βλέπω την Ιστορία «αναδρομικά» (τυπολογικά) με βάση και σημείο εκκίνησης τα Έσχατα. Γι΄αυτό και ενώ τους Πατέρες τους τιμώ και έχω μάθει άπειρα πράγματα από αυτούς, στην τελική, σήμερα, δεν τα πολυπάω καλά μαζί τους.