Καί πιστεύω ὅτι αὐτό πού μᾶς συγκινεῖ περισσότερο εἶναι ἡ ἀγόγγυστη ὑπομονή καί ταπείνωσή του. Ἡ σιωπηλή ἀποδοχή τῆς συκοφαντικῆς του δυσφήμισης γιά ὅλη του τή ζωή.
Βλέπω ὅτι μέσα στή ζωή μας ἐλάχιστοι μποροῦμε νά ἀκούσουμε ΛΟΓΟ ΚΡΙΣΕΩΣ, ΛΟΓΟ ΑΡΝΗΤΙΚΟ χωρίς νά σκυθρωπάσουμε, χωρίς νά καταθλιβοῦμε, χωρίς νά ἀντιδράσουμε καί νά ποῦμε ΓΙΑΤΙ;;;
Γιατί ἐγώ πού δέν φταίω ΘΕΕ ΜΟΥ νά τραβάω τέτοια;
Κι ὅμως τό βλέπουμε στή ζωή τῶν Ἁγίων μας.
Δέν ὑπάρχει γιατί.
Δέν σημαίνει ὅτι πάντα πρέπει νά φταῖμε γιά κάτι καί νά τιμωρούμαστε γιά κάτι.
Ἁπλά εἶναι ἡ ὁδός αὐτή.
Ὁ δρόμος πού ΟΛΟΙ πρίν ἀπό μᾶς διάβηκαν.
Εἶναι καί ἡ συκοφαντία ἕνα εἶδος μαρτυρίου πού ἄν τό ὑπομένουμε εὐχαριστιακά ἔχει θέση εὐλογίας στή ζωή μας!
Νά μήν μᾶς ἀγγίζει στόν πυρήνα τῆς καρδιᾶς μας τό κακό!
Ἀλλά νά στρέφουμε τήν ψυχή, τήν καρδιά καί τό νοῦ μας στό ΚΑΛΟ!
Στίς εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ!
Κι ἄν δοῦμε κακό, ὕβρη, περιφρόνηση νά λουφάζουμε. Νά ὑπομένουμε καρτερικά ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΕΝΟΙ!
Ὄχι δέν εἶναι ἡ ὁδός τῶν δειλῶν αὐτή!
Εἶναι ἡ ὁδός τῶν ΑΓΙΩΝ!
Τό νά φωνάζει κανείς εἶναι εὔκολο!
Τό νά διαμαρτύρεται ἀκόμα πιό εὔκολο!
Τό νά ὑπομένει καί νά προσεύχεται
αὐτό τόν κάνει γενναῖο, τόν κάνει ΑΓΙΟ
κι αὐτό εἶναι τό δύσκολο!