ήθελα να εκφράσω μερικές σκέψεις που με πλημμύριζαν όλο αυτό το διάστημα για να μπορέσω να συνειδητοποιήσω την αλήθεια μεταξύ της ανθρώπινης οντότητας και του ανθρώπινου νου (μυαλού). Από την μία, επικρατεί η άποψη, ότι πρέπει να ομολογούμε τον Ιησού Χριστό σε κάθε δύσκολη εποχή εξ’ όλης της ψυχής και εξ’ όλης της διανοίας. Από την άλλη, πολλοί λένε, ότι οι σύγχρονοι Άγιοι σιωπούσαν σε κάθε είδους προβλήματα που ανέκυπταν, έσκυβαν το κεφάλι, γονάτιζαν μπροστά στον Δημιουργό και προσευχόντουσαν για να επιλυθούν αυτά. Όμως, μήπως πρέπει να σκεφτούμε αν το Σώμα και το Αίμα του τέλειου ανθρώπου και του τέλειου Θεού είναι αυτό που μαστίζεται και σπιλώνεται ανά τους αιώνας;

Είναι δύσκολο να σκεφτεί κάποιος, ιδιαιτέρως όταν η ανθρωπότητα περνά μία κρίση, τι θα ήθελε από εμάς ο Χριστός. Ας το πάρουμε το θέμα απ’ την αρχή. Προ κορωνοϊού εποχής θυμόμαστε, ότι ο ιερέας ετοιμαζόταν διακαώς για την εορτή του Πάσχα. Έκανε ακολουθίες, λιβάνιζε, έκανε ευχέλαια, αγιασμούς, κοινωνούσε τον κόσμο, κήρυττε την ζωή του Χριστού μέσα από τις παραβολές του Τριωδίου και της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Στη συνέχεια, ξεσπάει ο Κορωνοϊός, ως βαρύς πέλεκυς πάνω στον άνθρωπο για να του κόψει και την προσωπική ζωή αλλά και την πνευματική. Στεκόμαστε σε αυτό το σημείο για να σκεφτούμε ειλικρινά. Το κήρυγμα ήταν αρκετό για μία πρώτη αντίδραση διακοπής της κοινωνίας μεταξύ Εκκλησίας (Εκκλησία, ως σώμα Χριστού, δηλαδή συνάθροιση των ανθρώπων) και Ιησού Χριστού; Oχι.

Κι όμως, Αρχιερείς, ιερείς, διάκονοι, μοναχοί και μοναχές, ως εκπρόσωποι του απλού πιστού πήραν την ευθύνη ή καλύτερα (να μου επιτραπεί η λέξη) την εξουσία στα χέρια τους και με κάθε είδους μέσο, είτε ηλεκτρονικό, είτε έντυπο, είτε τηλεοπτικό προσπάθησαν να μεταδώσουν την αλήθεια στον κόσμο έχοντας ο κάθε ένας δικό του τρόπο σκέψης. Που είναι η συνοδικότητα; Που είναι η Ιεράρχηση; Που είναι η ομόνοια; Που είναι η αγάπη; Που είναι ο σεβασμός; Που είναι ο Χριστός;

Φτάνουμε στην Μεγάλη Εβδομάδα. Ξέρουμε, ότι δεν θα εκκλησιασθούμε και δεν θα ζήσουμε το Θείο Πάθος και δεν θα εορτάσουμε την Ανάσταση του Χριστού. Δυστυχώς, οι φωνές μας φανάτιζαν προς το κακό. Όλα γίνονται, έλεγαν, ξέρετε ποιοι, για να πολεμηθεί η Ορθοδοξία, για να πολεμηθεί η Εκκλησία, για να πολεμηθεί ο Χριστιανός, για να πολεμηθεί η ζωή του Χριστιανού, δηλαδή όλα αυτά για τον άνθρωπο. Η μάνα (Παναγία) έχανε και τότε και τώρα και για πάντα το παιδί της (Χριστό) και αυτοί έλεγαν: πω! Τι θα κάνουμε; δεν θα μπορέσουμε να ζήσουμε, δεν θα μπορέσουμε να συμπαρασταθούμε στον πόνο και δεν θα μπορέσουμε να διεκδικήσουμε την ελευθερία μας και τα δικαιώματά μας, ως Χριστιανοί. Το μυαλό μου έδινε και έπαιρνε. Πήγαινε στα χρόνια του Χριστού, συνέχιζε στα χρόνια του Βυζαντίου και έφτανε μέχρι και σήμερα. Το σήμερα ήταν ποτισμένο από παρεμβάσεις Αρχιερέων, ιερέων, καθηγητών κ.λ.π. για το αν μεταδίδεται η ασθένεια μέσω της Θείας Κοινωνίας. Από την μία μου ερχόταν η φράση του Ευαγγελίου: Οὐαὶ δὲ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί. Από την άλλη, προσπαθούσα να δω στο πρόσωπο του Χριστού πάνω στο Σταυρό μήπως διακρίνω μία έκφραση ή κάποιον μορφασμό για να μπορέσω να δω ποια είναι η αλήθεια.

Νομίζω, πιστεύω και ομολογώ, ότι ο Ιησούς Χριστός κατακρεουργήθηκε για άλλη μία φορά στο βωμό της τηλεόρασης, της εφημερίδας, του facebook και λοιπών ηλεκτρονικών μέσων. Πίστευα, πως μετά από αυτήν την μπόρα ο νους (μυαλό) θα συμμορφωθεί. Μάταια! Καμία μπόρα, καμία δυσκολία, κανένα εμπόδιο δεν μπορεί να νικήσει τον εγωκεντρισμό, την αλαζονεία, την επίδειξη μέσα στην Εκκλησία (οίκημα), τον γεροντισμό και την μονοσυστημικότητα. Ο Χριστός πολεμήθηκε, πολεμείται και θα πολεμήται  εις τους αιώνας, όχι από αλλόθρησκους, αλλά από θρησκευόμενους.

Δυστυχώς, το πέρασμα του Κορωνοϊού μας βρίσκει εκεί που μας άφησε. Αυτή η ασθένεια δεν άλλαξε τον άνθρωπο. Η Ανάσταση του Χριστού έγινε. Ο Κορωνοϊός πέρασε. Ο Χριστός θα ξανά σταυρωθεί και θα ξανά χλευαστεί κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό και κάθε στιγμή. Η Ανάσταση όμως, θα είναι αυτή που θα δείξει τον δρόμο της Αλήθειας. Ξέρετε, ο άθεος ό,τι και να πει κατά του Χριστού ή κατά του Σώματος και του Αίματος Του είναι ο συνειδητοποιημένος. Αυτός όμως, που παίρνει το Σώμα και το Αίμα του Χριστού στα χέρια του με τιμές, με δόξες, με εφέ, με τηλεοπτικές καλύψεις, με παραβιάσεις των ιερών κανόνων είναι ο ασυνείδητος. Για μένα, ο τελευταίος χλευάζει, κοροϊδεύει, περνάει την χλαμύδα και το ακάνθινο στεφάνι, σταυρώνει τον Χριστό γιατί έχει απόλυτη συναίσθηση των πεπραγμένων.

Προσδοκώ, όχι μόνο στην Ανάσταση των νεκρών, αλλά και την συμμόρφωση του νου για να έχουμε αιώνια ζωή, διότι χωρίς τον πραγματικό Χριστό δίπλα μας και όχι μόνο στην Εκκλησία (οίκημα) αλλά παντού γύρω μας, στο σπίτι μας, στην δουλειά μας, στο συνάνθρωπο δεν υπάρχει ζωή.