Ο Ντοστογιέφσκυ γράφει ότι "αν μου αποδείξουν μαθηματικώς ότι η αλήθεια είναι εδώ και ο Χριστός είναι από εκεί, εγώ θα πάω με τον Χριστό, γιατί αλήθεια πέρα από τον Χριστό, δεν υπάρχει".Ο Πιλάτος στον διάλογο που είχε με τον Χριστό, το ρωτά: "Τί εστίν αλήθεια;" Τί είναι η αλήθεια; και ο Χριστός δεν του απαντά. Γιατί δεν υπάρχει απάντηση σε λάθος ερώτηση. Αν τον είχε ρωτήσει, ποιός είναι η αλήθεια, ίσως να του απαντούσε, γιατί η αλήθεια είναι πρόσωπο, και ή ενυπόστατος (Αριστοτελικώς) αλήθεια, είναι ο Χριστός. Ο απ. Πέτρος στην 1η Επιστολή γράφει: "...εις τούτο εκλήθητε, ότι και ο Χριστός έπαθεν υπέρ ημών, υμίν υπολιμπάνων υπογραμμόν ίνα επακολουθήσατε τοις ίχνεσιν αυτού", που σημαίνει ότι σε αυτό έχετε κληθεί. Στο να κάνετε το αγαθό με πρότυπο τον Χριστό. Όπως δηλ. ο Χριστός θυσιάστηκε για εμάς, έτσι και εσείς να θυσιάζετε τα πάντα ακόμη και τη ζωή σας για το καλό του άλλου. Και οι Απόστολοι ακολούθησαν τον τρόπο αυτό και έκαναν γνωστή στο κόσμο, μια άλλου είδους επανάσταση. Η κάθε επανάσταση έχει σκοπό να αλλάξει τον κόσμο, σύμφωνα με τα πιστεύω αυτών που κάνουν την επανάσταση. Όλες οι επαναστάσεις έχουν βαφτεί με πολύ αίμα, αυτών που αρνούνται αυτή την επανάσταση. Σε ολες δε τις επαναστάσεις, αυτοί που κατέλαβαν την εξουσία κατέλυσαν κάθε έννοια ελευθερίας.
Oι επαναστάτες έγιναν σαν τους προηγούμενους, αυτούς που έριξαν από την βάναυση εξουσία. Κυβέρνησαν ή κυβερνούν με απολυταρχικό τρόπο, δίνοντας κάποια ψίχουλα στο λαό, κρατώντας δε για τον εαυτό τους τα πάντα. Ο λαός μπορεί να πεινάει, αλλά αυτοί πολυτελή και πολυέξοδη ζωή με όλες τις ανέσεις τις οποίες κατηγορούσαν. Έτσι πάντοτε υπάρχουν ευχαριστημένοι, οι βολεμένοι και πάντοτε υπάρχουν οι δυσαρεστημένοι , οι αβόλευτοι. Αυτό που έδειξε ο Χριστός είναι κάτι καινούργιο που δεν ξανάγινε. Αν θέλω ν' αλλάξω τον κόσμο το μόνο αίμα που μπορεί να χυθεί, θα είναι το δικό μου. Ο μόνος που θα πεινάσει θα είμαι εγώ, ο μόνος που θα κρυώνει θα είμαι εγώ, ο μόνος που θα ταλαιπωρείται θα είμαι εγώ, ο μόνος που δεν θα έχει ιατρική περίθαλψη θα είμαι εγώ. Ο μόνος που θα του κοπεί ο μισθός θα είμαι εγώ. 'Δεν δικαιούσαι να μιλάς για επανάσταση, όταν οι τραπεζικές σου καταθέσεις αυξάνουν και ο λαός σου πεινάει, όταν το τραπέζι σου είναι γεμάτο και ο άλλος δεν έχει τι να φάει, όταν η ντουλάπα σου είναι γεμάτη από ρούχα και ο άλλος κρυώνει, όταν εσύ πας με τη λιμουζίνα σου και ο άλλος ταλαιπωρείται με τις συγκοινωνίες, όταν εσύ πας στο καλύτερο ιδιωτικό νοσοκομείο και ο άλλος στριμώχνεται στην ουρά σε κάποιο παραμελημένο κρατικό νοσοκομείο. Δεν μπορείς να μιλάς για επανάσταση όταν δεν μπορείς να βιώσεις την κατάσταση του άλλου. Γιατί τότε είσαι ένας επαναστάτης του κώλου.
Οι Απόστολοι, οι μάρτυρες και άγιοι, ακολούθησαν τα ίχνη του Χριστού, και πείνασαν και κατηγορήθηκαν και εκδιώχθηκαν και θυσιάστηκαν για τους διώχτες τους. Γράφει ο απ. Παύλος στην 1η προς Κορινθίους επιστολή : "Και πεινάμε και διψάμε και δεν έχουμε ρούχα για να φυλαχθούμε από το κρύο και δεχώμεθα ραπίσματα και γρονθοκοπήματα και συνεχώς μετακινούμεθα από τόπο σε τόπο, γιατί μας διώχνουν. Και τρώμε τη τροφή μας με το κόπο μας από τα ίδια μας τα χέρια. Όταν μας εμπαίζουν και μας βρίζουν εμείς τους ευλογούμε και ευχόμαστε καλά γι αυτούς. Όταν μας καταδιώκουν δεν θυμώνουμε μαζί τους αλλά δείχνουμε υπομονή. Όταν μας δυσφημούν και μας διαβάλλουν προσπαθούμε με λόγια καλοσύνης και αγάπης να τους καθησυχάσουμε. Σαν τα πλέον ρυπαρά πράγματα του κόσμου έχουμε γίνει, σαν απόνερα για πέταμα θεωρούμεθα στα μάτια όλων των ανθρώπων." Αυτοί ακολούθησαν το δρόμο που χάραξε ο Χριστός, ο δρόμος του Σταυρού, που δεν λέγεται επανάσταση αλλά Ανάσταση. Δυστυχώς μέσα στο δρόμο, κάποιοι κατάντησαν την Εκκλησία "καθεστηκυία τάξη", κατεστημένο δυστυχώς. Γιατί η αληθινή Εκκλησία αυτή του Χριστού, δεν είναι η Εκκλησία των δεσποτάδων, των παπάδων και όλων των βολεμένων. Η Εκκλησία του Χριστού είναι η Εκκλησία του παπα-Νικόλα του Πλανά, του αγίου Παϊσίου, του αγίου Πορφυρίου, του παπα-Γιώργη του Πυρουνάκη, του πατρός Επιφανείου Θεοδωρόπουλου και όλων αυτών που θυσίασαν τη δική τους ζωή και ακολούθησαν τα βήματα του Χριστού. Σ' αυτήν την Εκκλησία πιστεύουμε, σ' αυτήν ελπίζουμε και αυτήν με τη χάρη του Χριστού να αγωνισθούμε να ακολουθήσουμε. Ο τρόπος που αλλάζει ο κόσμος δεν είναι η επανάσταση, αλλά ο τρόπος του Χριστού, η Ανάσταση.