άρχισαν αισθητά να υποχωρούν, ήρθαν τραγικές άλλες ειδήσεις να μονοπωλήσουν την επικαιρότητα και να μας προβληματίσουν σαν κοινωνία αλλά και σαν Εκκλησία. Φυσικά μιλάμε για το τραγικό έγκλημα στα Γλυκά Νερά, για την επίθεση με βιτριόλι καθηρημένου Αρχιμανδρίτη σε Αρχιερείς του Δευτεροβάθμιου Συνοδικού Δικαστηρίου, για την υπόθεση παιδεραστίας και παιδικής πορνογραφίας Κληρικού στο Αγρίνιο, για την επίθεση και καταδίωξη Κληρικού σε πρεσβυτέρα στην Κρήτη, για τον βιασμό της καθαρίστριας από 35χρονο αλλοδαπό και επίσης βιασμού εικοσιπεντάχρονής Ελληνίδας από 4 επίσης αλλοδαπούς και η λίστα και οι λεπτομέρειες από αυτά τα εγκλήματα συνεχώς να αυξάνονται…! Ποια είναι η στάση μας σε όλα αυτά ως μέλη της Εκκλησίας; Αυτό θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε στις επόμενες γραμμές, ακολουθήστε μας…!
Είναι γεγονός και μια αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα ότι ένας πιστός άνθρωπος μέλος της Εκκλησίας , είναι ταυτόχρονα και πολίτης ενός κράτους και το αντίστροφο. Ως μέλος της Εκκλησίας οφείλει να γνωρίζει και ακόμη περισσότερο να εφαρμόζει όλα αυτά που ορίζει η διδασκαλία του Χριστού μέσα από το Ιερό Ευαγγέλιο αλλά και να εφαρμόζει όλους τους Ιερούς Κανόνες που θεσπίστηκαν και αναγνωρίστηκαν από Οικουμενικούς Συνόδους με σκοπό την σωτηρία του. Από την άλλη όμως ως πολίτης ενός κράτους έχει δικαιώματα και υποχρεώσεις και οφείλει να σέβεται το σύνταγμα (για τις δημοκρατικές χώρες) αλλά και τους νόμους και τους κανόνες της πολιτείας. Στα πιο σοβαρά πράγματα (γάμος, κηδεία, ελευθερία έκφρασης, υπεράσπιση ανθρώπινης αξιοπρέπειας, φόνος, βιασμοί κ.α.), τόσο οι νόμοι όσο και το Ευαγγέλιο σε γενικές γραμμές συναντιούνται και ιδιαίτερα επί βυζαντινής Αυτοκρατορίας το Ευαγγέλιο ήταν πηγή για αυτούς τους νόμους και όχι μόνο. Σε πολλές όμως λεπτομέρειες και σε άλλα ζητήματα (π.χ. για την ομοφυλοφιλία, την καύση νεκρών, σε θέματα βιοηθικής όπως η ευθανασία ή οι εκτρώσεις, το καρναβάλι, ο πολιτικός γάμος και το σύμφωνο συμβίωσης, ο όρκος στα δικαστήρια κ.α.) απέχουν πολύ η μία αρχή από την άλλη.
Επομένως ο Χριστιανός οφείλει να σέβεται τους νόμους της πολιτείας, αλλά οφείλει να εφαρμόζει τα Του Θεού, ιδιαίτερα όταν αντιβαίνουν ξεκάθαρα το θέλημα Του και την χριστιανική διδασκαλία. Οφείλουμε ως πολίτες, να εφαρμόζεται η ανθρώπινη δικαιοσύνη, ο ποινικός κώδικας και το σωφρονιστικό σύστημα, για να προστατεύεται η κοινωνία, από εγκληματικές και παραβατικές συμπεριφορές που την τραυματίζουν και αποδομούν ανεπανόρθωτα. Σκοπός είναι βέβαια να σωφρονιστεί και ο ίδιος ο παραβάτης ώστε να καταλάβει το λάθος του και κάποια στιγμή να επιστρέψει και να ενταχθεί στη κοινωνία. Το ίδιο λίγο πολύ ισχύει και για την Εκκλησία, υπάρχουν οι Ιεροί Κανόνες και τα λεγόμενα επιτίμια, με σκοπό όμως όχι απλά να προστατευθεί το υπόλοιπο σώμα της Εκκλησίας, αλλά και να θεραπευθεί (και όχι απλά να τιμωρηθεί) ο άνθρωπος που έπεσε σε ένα εκκλησιαστικό παράπτωμα.
Αυτό που αλλάζει αισθητά όμως και ως μέλη της Εκκλησίας οφείλουμε να μη ξεχνάμε, είναι ότι όλοι οι άνθρωπο όσο βαριά αμαρτία και να έχουν κάνει, η προοπτική τους είναι η αγιότητα και οφείλουμε ποτέ να μη εξουθενώνουμε ανθρώπινα πρόσωπα, αλλά μόνο τις πράξεις τους, γιατί η Εκκλησία πάντα αγαπά τον αμαρτωλό και τον αιρετικό, απεχθάνεται όμως την αίρεση και την αμαρτία! Προσοχή λοιπόν στα σχόλιά μας, στις κρίσεις μας και κατακρίσεις μας και στα «λαϊκά δικαστήρια» στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, γιατί βλέπουμε και ξέρουμε την πτώση του ανθρώπου, δεν γνωρίζουμε όμως ποτέ την μετάνοιά του και τον αγώνα του πίσω από τα σίδερα των φυλακών και εντός στη συνείδησή τους. Εμείς οφείλουμε να προσευχόμαστε να μας φωτίσει όλους ο Θεός (θύτες-θύματα-μέλη) γιατί όπως λέγανε οι πατέρες με πόνο ψυχής: «Αυτός ο αδελφός το έκανε σήμερα…εμείς μπορεί αύριο…!» Η κρίση είναι μόνο του Χριστού άλλωστε!
