Κι όλα αυτά μέσα σε ένα χριστιανικό Βυζάντιο, που εννοείται,  ότι όλοι πίστευαν στο Θεό και αγωνίζονταν  συνειδητά για τη σωτηρία τους!!!

            Ποιος κατέχει την αλήθεια και ποιος πλανιέται; Αγκάθι στη σκέψη και στη νοοτροπία των ανθρώπων  το πρόσωπο του Θεανθρώπου Χριστού. Η δυσκολία βρίσκεται στον τρόπο που Τον πλησιάζεις και Τον  αποδέχεσαι. Γιατί η σχέση μαζί Του δεν είναι ανώδυνη.  Ανάλογα  με τις «προϋποθέσεις» που έχεις  και τον τρόπο  που διαλέγεις να Τον πλησιάσεις, «κερδίζεις» ή «χάνεις», σώζεσαι ή καταστρέφεσαι. «Ούτος κείται εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών».

            Η γνώση του Θεού

            Η πίστη της Εκκλησίας μας στον Τριαδικό Θεό οφείλεται στην αποκάλυψή Του στον κόσμο και στην προσωπική σχέση μαζί Του. Αποκάλυψη του Θεού είναι η αυτοφανέρωσή Του στον κόσμο. «Πάνω στο όρος Χωρήβ ο Μωυσής ζητάει από το Θεό  να αποκαλύψει ο ίδιος  την προσωπική Του ταυτότητα δηλώνοντας το όνομά Του. Και ο Θεός απαντάει: ‘’Εγώ ειμί ο ών’’. Τότε ο Μωυσής αναγγέλλει στο λαό ότι τον καλεί ο Γιαχβέ, δηλαδή ‘’ο Εγώ ειμί’’ και καλεί τους Ισραηλίτες να λατρέψουν τον ‘’αυτός εστί’’.

Το θεϊκό όνομα δεν είναι ένα  ουσιαστικό, που θα κατέτασσε το Θεό ανάμεσα στα όντα, ούτε ένα επίθετο το οποίο θα του προσέδιδε ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα. Είναι ένα ρήμα.  Είναι στα χείλη των ανθρώπων η ηχώ του Λόγου με τον οποίο ο Θεός αυτοορίζεται ως υπαρκτός, ως ο μόνος κατεξοχήν υπαρκτός». Είναι ο ζων  και ο υπάρχων, ο ενεργών και αγαπών.

Η πιο σαφής όμως, αποκάλυψη του Θεού στον κόσμο πραγματοποιήθηκε με την ιστορική παρουσία του Δευτέρου Προσώπου της Αγίας Τριάδος, του Λόγου του Θεού, τότε με την ενανθρώπισή Του. Αυτόν τον ιστορικό Ιησού οι άνθρωποι όλων των εποχών  μπορούν αν Τον γνωρίσουν, όταν έρθουν σε προσωπική σχέση μαζί Του. Κι αυτό συμβαίνει, γιατί ο Θεός είναι Πρόσωπο και το χαρακτηριστικό γνώρισμα του προσώπου είναι η κοινωνικότητα και η επικοινωνία. Δεν υπάρχει άλλη οδός Θεογνωσίας από την προσωπική επικοινωνία και σχέση. Γι’ αυτό και η εκκλησιαστική ζωή συνίσταται στην προσευχή, στη συμμετοχή στα μυστήρια και ιδιαίτερα στη Θεία Κοινωνία και στην έμπρακτη άσκηση των εντολών του Θεού με πρώτη την αγάπη. Όλα αυτά προϋποθέτουν την επικοινωνία με το Θεό και τους συνανθρώπους μας,  με παρούσα τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος, που μας οδηγεί στην αλήθεια. Αν ο άνθρωπος απομακρυνθεί από αυτό τον τρόπο ζωής, τότε περνάει στη «θρησκευτική» αντίληψη της χριστιανικής ζωής και στην ατομική θρησκευτική ικανοποίησή του. Τότε η σχέση  με το Θεό  και την Εκκλησία μετασκευάζεται σε ένα ανθρωποκεντρικό υποκειμενισμό. Ο άνθρωπος χρησιμοποιεί το Θεό ως αντικείμενο, όπου, ανάλογα  με τις νοητικές του δυνάμεις, προσπαθεί να Τον κατανοήσει, να Τον ερμηνεύσει. Ο άνθρωπος γίνεται απόλυτος κριτής του Θεού του. Ο Θεός γίνεται ένα αντικείμενο έρευνας. Ο κάθε άνθρωπος τότε ερμηνεύει και κατανοεί χρησιμοποιώντας τη μέθοδο του Προκρούστη. Ό,τι κατανοεί, το αποδέχεται, ενώ ό,τι δεν το κατανοεί, το απορρίπτει. «Πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος».

Αν θα προσθέσουμε σ’ αυτή την προσπάθεια τον εγωισμό και τα πάθη του ανθρώπου, τότε, η παραμόρφωση της εικόνας του Θεού και ιδιαίτερα του ιστορικού προσώπου του Χριστού, είναι σίγουρη. Αυτό έκαναν οι διάφοροι αιρετικοί μέσα στους αιώνες μέχρι και σήμερα. Έτσι σκέφτονται για το Χριστό, έτσι Τον «πιστεύουν», έτσι τον παρουσιάζουν στον κόσμο.

Τελικά, είναι δυνατόν μακριά από τα πνευματικά δεδομένα, που ορίζει η Ορθόδοξη Εκκλησία, να οδηγηθούμε στη Θεογνωσία; Όχι, χίλιες φορές όχι!! Η θεοποίηση του υποκειμενισμού σίγουρα βρίσκεται μακριά από την οδό της αληθινής Θεογνωσίας. Το καταλληλότερο όργανο, για να πλησιάσουμε  το Θεό, δεν είναι η λογική, αλλά η καρδιά, μέσα από μια εσωτερική – μυστική πορεία καθάρσεως και αγιασμού.

Οι αιρετικοί και ο Χριστός

Αρκετοί άνθρωποι σκανδαλίζονται με τον αγώνα που κάνει η Εκκλησία εναντίον των αιρετικών και ιδιαίτερα οι αυτοαποκαλούμενοι «προοδευτικοί». Λένε δημόσια: «Ο κάθε άνθρωπος είναι ελεύθερος να λέει και να γράφει ό,τι θέλει. Δημοκρατία έχουμε!!».

Άραγε μπορούμε να λέμε και να γράφουμε ό,τι θέλουμε για τον οποιονδήποτε; Αυτή η σκέψη μοιάζει αφελής, όποιος και αν τη διατυπώνει. Τότε δικαιολογημένα ρωτάς: «Τι είναι οι διαγραφές που κάνουν τα κόμματα στους διαφωνούντες; Εκεί η δημοκρατία δεν ισχύει; Όταν ο υποκειμενισμός ενός κομματικού στελέχους φτάνει σε ‘’επικίνδυνα’’ όρια, γιατί διαγράφεται το μέλος, που διαφωνεί; ». Σεβαστές οι διαφωνίες, αλλά σεβαστές και οι … παρενέργειες τους.  Όμως πρέπει να ξεχωρίσουμε το σεβασμό του όποιου προσώπου, με  ύβρεις και  βλάσφημες – προσβλητικές εκφράσεις, από τα προσωπικά πιστεύματα. Άλλο η λογοκρισία στη διατύπωση απόψεων και άλλο η καθύβριση ιερών προσώπων, θεσμών και αξιών.

Όμως η Εκκλησία έχει δικαίωμα και υποχρέωση να υπερασπίζεται την αλήθεια του Θεανδρικού προσώπου του Χριστού απέναντι στους αιρετικούς και στους βλάσφημους. Αν δεχόταν την όποια άποψη, τότε έπρεπε να αυτοκτονήσει. Ή ο Χριστός  είναι ο Θεάνθρωπος Κύριος, ο άγιος και λυτρωτής ή δεν είναι!!! Μέση λύση δεν υπάρχει.

Τι παθαίνει ο Χριστός από τις διάφορες απόψεις που διατυπώνονται γι’  Αυτόν; Απολύτως τίποτα!!! «Άκτιστος ουν ων ο δημιουργός πάντως και άτρεπτός εστι. Τούτο δε τί αν άλλο είη ή Θεός», γράφει ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός.

Καμιά αλλαγή  ή αλλοίωση δεν επιφέρει στο πρόσωπό Του η όποια αιρετική ή βλάσφημη άποψη. Το κακό συντελείται σε μας. Αν δεχθούμε το Χριστό των αιρετικών, οδηγούμαστε σε πνευματικό αδιέξοδο. Διαμορφώνουμε τέτοιο ήθος στον εαυτό μας, που είναι ανάλογο με το Θεό που πιστεύουμε. Αποκλείουμε από τον αυτό μας τη δυνατότητα της σωτηρίας. Η πίστη μας, δηλαδή η οδός που βαδίζουμε και με την οποία ζούμε, δεν μας οδηγεί στην αλήθεια που σώζει, δεν μας οδηγεί στο Λυτρωτή, αλλά κάπου αλλού · πάντως όχι στη σωτηρία.

Η Εκκλησία υπερασπιζόμενη το πρόσωπο του Χριστού:

Υπερασπίζεται την ιστορική αποκάλυψή Του στον κόσμο, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο σώζονται οι άνθρωποι.

Υπερασπίζεται την εμπειρία της, το βίωμα των αγίων, που γεύτηκαν την αγιότητα και τη χάρη, που τους χάρισε ο ίδιος Χριστός μέσα από την προσωπική σχέση μαζί Του.

Υπερασπίζεται τη θυσία και το αίμα των Μαρτύρων, που θριάμβευσαν στο όνομα του Χριστού, με τη δύναμή Του, απέναντι στη βία της κάθε εποχής.

Υπερασπίζεται το θείο έρωτα των πιστών, ανδρών και γυναικών, που με άσκηση και δάκρυα, βίωσαν την παρουσία Εκείνου, «ον επόθησεν η καρδία τους».

Υπερασπίζεται τις αξίες, το ήθος και τον πολιτισμό, που οι αιώνες  διαμόρφωσαν στη ζωή του Ορθόδοξου λαού μας.

Υπερασπίζεται  την ελπίδα των ανθρώπων,  για να πιστέψουν και να ζήσουν εν Χριστώ και στο μέλλον , στην αιωνιότητα, γιατί οι αιρετικοί φτιάχνουν ένα Χριστό εφήμερο, εγκόσμιο.

Τέλος, υπερασπίζεται τον άνθρωπο δια του Θεανθρώπου, γιατί ο μόνος που αγάπησε τον άνθρωπο όλων των εποχών  μέχρι θανάτου, «θανάτου δε σταυρού»,  είναι αυτός «ο σταυρωθείς Θεός και Κύριος».

Έχει λοιπόν καθήκον και υποχρέωση η Εκκλησία, να υπερασπίζεται μέσα στους αιώνες το Χριστό, ακόμη και σήμερα, αν θέλει να είναι και να ονομάζεται Εκκλησία του Χριστού, μένοντας πιστή στην Παράδοσή της.

Όμως υπάρχουν οι αιρετικοί και οι βλάσφημοι. Είναι αντρίκιο γι’  αυτούς να ξεκαθαρίσουν τη θέση τους και ή να δηλώσουν ότι δεν ανήκουν στην Εκκλησία, και άρα μπορούν να πιστεύουν ό,τι θέλουν, ή να μετανοήσουν για τις όποιες λαθεμένες απόψεις τους. Η Εκκλησία θα τους συγχωρήσει και θα δεχτεί τη μετάνοιά τους.

Κυριακή της Ορθοδοξίας, αλλά και της Ορθοπραξίας.

Η αλήθεια για το πρόσωπο του Χριστού οδηγεί στην αληθινή ζωή και τελικά στη σωτηρία.

Απο το Αρχείο του κ.Στέφανου Κισσιώτη