Εἶναι ἡ μοναδική παραβολή πού ἑρμηνεύεται ἀπό τόν Κύριο μέ λεπτομέρειες, ὥστε ἄμεσα νά γίνεται κατανοητή ἀπό ἐμᾶς.
Τήν ἡμέρα αὐτή ἀρχίζουν ἐπίσημα τή λειτουργία τους τά κατηχητικά σχολεῖα.
Ἡ παραβολή τοῦ Σπορέως εἶναι πολύ γνωστή καί εὔκολη στό νά τήν καταλάβει κανείς ἀλλά πολύ οὐσιαστική καί μέ βαθύ περιεχόμενο καί χαρακτηρίζει ὅλη τή ζωή ἑνός ἀνθρώπου καί τήν πορεία της. Συνήθως ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἀγωνίζονται μιά ζωή γιά νά ἐπιτύχουν, νά γίνουν εὐτυχισμένοι. Στό τέλος ὅμως ὅταν ἀποτύχουν δέν μποροῦν νά καταλάβουν τήν αἰτία τῆς ἀποτυχίας τους.
Ἄς δοῦμε τήν παραβολή κομμάτι -κομμάτι.
Ἐξῆλθεν λέει κάποιος νά σπείρει τό σπόρο του. Ἡ λέξη ἐξῆλθεν σημαίνει βγῆκε ἔξω. Ἀμέσως ἐδῶ βλέπουμε ἕνα σημεῖο ἀπαραίτητο γιά τήν ἐπιτυχία καί τήν εὐτυχία τοῦ ἀνθρώπου. Γιά νά ἐπιτύχω ἕνα σημαντικό ἔργο θά πρέπει νά “βγῶ ἔξω” ἀπό τόν ἑαυτό μου, ἀπό τίς συνήθειές μου, ἀπό τούς φόβους μου, ἀπό ἕνα στενό περιβάλλον πού μέ ἀγχώνει καί μέ πιέζει. Νά βγῶ νά τολμήσω, νά προχωρήσω πρός τό ὄνειρό μου. Ἄν δέν “βγῶ”καί καθίσω κλεισμένος στό καβούκι μου μέ φόβο καί μέ καχυποψία, δέν θά ἔχω ἀρχίσει κάν τή διαδικασία τῆς σπορᾶς. Ἀκόμα καί στίς ἀνθρώπινες σχέσεις χρειάζεται ὁπωσδήποτε νά βγεῖ κανείς ἀπό τόν ἐγωισμό του καί νά ἐπικοινωνήσει μέ τόν ἄλλον γιά νά φέρει καρπό αὐτή ἡ σχέση. Διαφορετικά ἄν ὁ καθένας δέν ἐξέλθει, θά διαλυθεῖ σίγουρα αὐτή ἡ φιλία, αὐτή ἡ σχέση. Ἄν δέν κάνουμε αὐτό τό τολμηρό βῆμα νά ἐξέλθουμε γιά νά ρίξουμε τό σπόρο μας, τότε ἡ ζωή μας θά μηδενιστεῖ σέ ἕνα νέφος ἀφόρητης πνευματικῆς και ψυχικῆς κακουχίας. Μά θά πεῖ κάποιος: Καί ἐάν δέν ἔχω σπόρο; Σίγουρα ἔχει ὁ καθένας μας κάτι, ἕνα ἐφόδιο, ἕνα χάρισμα. Ἄς θυμηθοῦμε τό σημερινό ἀπόστολο τοῦ Σαββάτου (Προς Κορίνθιους Α΄ επιστολής,κεφ 15, στίχοι 39-45) “ἀστήρ ἀστέρος διαφέρει” ἀλλά κάθε ἀστέρι καί ἀστεράκι ἔχει τή δική του μοναδική λάμψη. Εἶναι διαβολική ἐπιτυχία νά χαρακτηρίζουμε τόν ἑαυτό μας “ἄχρηστο” ἤ τό χειρότερο νά ἀκούει κανείς γονεῖς καί διδασκάλους νά χαρακτηρίζουν τά παιδιά τους ἄχρηστα! Κάθε πλάσμα μπορεῖ νά ἔχει τούς δικούς του μοναδικούς σπόρους ἀληθείας πού θά δώσουν δροσερούς χυμούς. Ἀπό αὐτή τήν ἀξιοποίηση τοῦ σπόρου, τῶν χαρισμάτων πού ὁ Θεός ἔδωσε σέ κάθε ψυχή, ἐξαρτᾶται ἡ πορεία τῆς ζωῆς μας. Ὁ σπόρος αὐτός πέφτει στήν καρδιά μας καί οἱ Πατέρες τῆς ἐκκλησίας μας λένε ὅτι εἶναι ἡ δυνατότητα πού ἔχει ὁ ἄνθρωπος στό κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν Θεοῦ. Στόχος μας θά ἔπρεπε νά εἶναι πάνω ἀπό ὅλα νά γίνουμε ΑΓΙΟΙ. Ὁ σπόρος ὑπάρχει. Ἀλλά πόσο τόν ἀξιοποιοῦμε κατάλληλα; Πόσο μέ τά χαρίσματά μας εὐεργετοῦμε τόν ἑαυτό μας καί τούς ἄλλους; Πόσο κινούμαστε σέ δύο ἀντίθετους πόλους τόν ἕνα αὐτόν τῆς ἀπελπισίας καί τῆς ἀχρηστίας καί τόν ἄλλον τῆς ἄκρατης ὑπερηφανείας λόγῳ τῶν χαρισμάτων μας;
Τά χαρίσματά μας χωρίς τό ΧΡΙΣΤΟ γίνονται αἰτία νά κτίσουμε τείχη ἀνάμεσα σέ μᾶς καί τούς ἄλλους ἀνθρώπους καί φυσικά ἀνάμεσα σέ μᾶς καί τό Θεό! Καί ἔτσι τά χαρίσματά μας πέφτουν παρά τήν ὁδόν! Κάτω πέφτουν, καί δέν εὐδοκιμοῦν.
Ὁ σπόρος λέει στή συνέχεια πέφτει πάνω σέ πέτρες. Τί σημαίνει αὐτό; Πέφτει πάνω στήν καρδιά μας τήν σκληρή ἀπό τά πάθη, ἀπό τόν ἐγωισμό, ἀπό τήν ἀνυπακοή καί δέν μπορεῖ νά βλαστήσει. Χαρίσματα πού δέν ἀναβλύζουν ἀπό καρδιά ταπεινή καί εὐγνώμονα, ἀπό καρδιά ἐλεήμονα καί ὑπάκουη, δέν πρόκειται νά ὠφελήσουν οὔτε ἐμᾶς οὔτε τούς ἄλλους! Μιά σκληρή καρδιά δέν μπορεῖ νά ἀγγίξει τίς ψυχές τῶν ἄλλων, νά γίνει φιλέσπλαγχνη καί εὐεργετική ἀλλά ἀντίθετα θά γεμίσει ἀπό πέτρες καί μοναξιά ἀπέλπιδη.
Στή συνέχεια ξεκάθαρα μιλάει ἡ παραβολή γιά τά ἀγκάθια τοῦ κόσμου τούτου. Ἄν τήν καρδιά μας τήν πνίξει ἡ βιοτική μέριμνα, ἡ ἐμμονή γιά τόν πλοῦτο καί τίς ὑλικές ἀπολαύσεις, τότε δέν θά ζοῦμε τήν καρποφορία τῶν χαρισμάτων μας, ἀλλά δυστυχῶς τή σταδιακή καταστροφή τους. Θά βιώσουμε τήν ἀπόλυτη ψυχική ξηρασία. Ὅσο μεγαλύτερος εἶναι ὁ πλοῦτος καί οἱ ἡδονές, τόσο θά μικραίνει μέσα μας ἡ χαρά, ἡ ἐλπίδα, ἡ γαλήνη καί ἡ ἠρεμία πού δίνει ἡ ζωή μέ ἁπλότητα δίπλα στό ΧΡΙΣΤΟ.
Στό χέρι μας εἶναι νά κρατηθοῦμε ἀπό αὐτά τά χαρίσματα πού σίγουρα ΟΛΟΙ μας ἔχουμε καί νά τά κάνουμε μέ ὑπομονή καί δοξολογία νά καρποφορήσουν ὄχι μόνο στή ζωή μας ἀλλά καί στή ζωή τῶν ἄλλων. Γιατί ἕνα ἀστέρι, ἕνας ἄνθρωπος καλλιεργημένος δέν φωτίζει μόνο τόν ἑαυτό του καί τήν οἰκογένειά του, ἀλλά ὅλο τόν κόσμο μέ τόν ὁποῖο συναναστρέφεται.
Μεγάλη ἡ εὐθύνη μας στή διαπαιδαγώγηση τῶν σημερινῶν παιδιῶν. Μήν τούς δίνουμε ἀφορμές νά πνιγοῦν μέσα στά ἀγκάθια τοῦ κόσμου τούτου, ἀλλά νά τα παιδαγωγοῦμε μέ στόχο νά καλλιεργήσουμε τά χαρίσματα πού ἔχουν ἤδη ἀπό τό Θεό. Πολλοί γονεῖς κάνουν δυστυχισμένα τά παιδιά τους, πιέζοντάς τα νά ἀκολουθήσουν ἕνα δρόμο πού δέν τούς ταιριάζει ἤ δέν ἀνταποκρίνεται στά χαρίσματά τους. Μέ ἀποτέλεσμα τήν ἀποτυχία. Κανείς δέν εὐδοκιμεῖ σέ λάθος γῆ.
Χρειάζεται νά σταθοῦμε μέ δέος μπροστά στίς εὐλογίες πού μᾶς ἔδωσε ὁ Θεός. Νά δοξολογήσουμε τόν Θεό γιά τά ἀγαθά πού μᾶς παρέχει καί νά βαδίζουμε τό δρόμο τῆς ζωῆς χωρίς μιζέρια καί ἐγωισμό, χωρίς ἰδιοτέλεια καί κατάκριση, χωρίς ὅλα αὐτά τά ἀγκάθια πού κάνουν σήμερα τόν ἄνθρωπο καχύποπτο καί ὀδυνηρά μόνο. Ἄς προσέξουμε νά μήν πέφτουν στή λήθη οἱ σωτηριώδεις ἀλήθειες τῆς πίστεώς μας. Γιατί ἕνα ἀπό τά μεγαλύτερα ὅπλα ἐναντίον μας εἶναι ἡ λήθη. Γεμίζουμε ἐνθουσιασμό καί μετά ἀπό λίγο μέ τόν πρῶτο πειρασμό καί τήν πρώτη δυσκολία, ὑποχωροῦμε καί δειλιάζουμε. Χρειάζεται θάρρος καί ὑπομονή γιά νά καλλιεργήσουμε τῆ γῆ τῆς καρδιᾶς μας.
Ἡ καλλιεργημένη γῆ εἶναι αὐτή ἡ καρδιά μας πού θά πρέπει νά μᾶς δίνει ἁγιαστικές ἀπαντήσεις στά προβλήματα πού καθημερινά συναντᾶμε καί ὄχι λύσεις ἀπελπισίας.
Ὁ δρόμος τῆς ἀπελπισίας δέν ὁδηγεῖ στό ΦΩΣ παρά μόνο στό σκοτάδι. Ἀντίθετα ὁ δρόμος τῆς ἐλπίδος καί τῆς πίστεως ὁδηγεῖ πάντα καί ἐγγυημένα στό φῶς.
Καί γεννηθήκαμε γιά τό ΦΩΣ! Ἄς ΜΉΝ ΤΟ ΞΕΧΝΑΜΕ!
Ἄς ἐξέλθουμε λοιπόν πρός τό φῶς!
Εὐλογεῖτε!
Γερόντισσα Σωφρονία