ο οποίος είναι αστέρας πολύφωτος όλης της οικουμένης, αλλά έχει σφραγίσει ιστορικά με το αίμα του, τη συμπρωτεύουσα, την πόλη της Θεσσαλονίκης και κατ’ επέκταση έχει σημαδέψει ιδιαίτερα όλη τη βόρεια Ελλάδα και ιδιαίτερα τη μία-μοναδική και ελληνικότατη Μακεδονία μας. Ο ιστορικός Ιερός Ναός του Αγίου, όπου φυλάσσεται το ιερό σκήνωμά του, καθώς και οι χιλιάδες ναοί αφιερωμένοι στο όνομά του, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, αποτελούν πόλο έλξης, αγιασμού και ικεσίας, για τους εκατοντάδες χιλιάδες των προσκυνητών, γεγονός που τον καθιστούν ως έναν από τους πιο λαοφιλής Αγίους μέχρι και σήμερα.
Ο αγιασμένος και διδακτικός βίος του, είναι σε γενικές γραμμές γνωστός, αλλά θα τον αναφέρουμε συνοπτικά, για όσους δεν τον γνωρίζουν ή δεν θυμούνται πολλές λεπτομέρειες: Ο Αγιος Δημήτριος γεννήθηκε περί το 280 - 284 μ.Χ. και μαρτύρησε επί των αυτοκρατόρων Διοκλητιανού και Μαξιμιανού το 303 μ.Χ. ή το 305 μ.Χ. ή (το πιο πιθανό) το 306 μ.Χ. Ο Αγιος ήταν γόνος αριστοκρατικής οικογένειας στη Θεσσαλονίκη. Σύντομα ανελίχθηκε στις βαθμίδες του Ρωμαϊκού στρατού με αποτέλεσμα σε ηλικία 22 ετών να φέρει το βαθμό του χιλιάρχου. Ως αξιωματικός του Ρωμαϊκού στρατού κάτω από τη διοίκηση του Τετράρχη (και έπειτα αυτοκράτορα) Γαλερίου Μαξιμιανού, όταν αυτοκράτορας ήταν ο Διοκλητιανός, έγινε Χριστιανός και φυλακίστηκε στη Θεσσαλονίκη το 303 μ.Χ., διότι αγνόησε το διάταγμα του αυτοκράτορα Διοκλητιανού «περί αρνήσεως του Χριστιανισμού». Μάλιστα, λίγο νωρίτερα είχε ιδρύσει κύκλο νέων προς μελέτη της Αγίας Γραφής.
Στη φυλακή ήταν και ένας άλλος νεαρός Χριστιανός, ονόματι Νέστορας (εορτάζει την επόμενη ημέρα 27 Οκτωβρίου και έχει το ίδιο απολυτίκιο), ο οποίος θα αντιμετώπιζε σε μονομαχία τον φοβερό μονομάχο της εποχής Λυαίο. Ο νεαρός Χριστιανός πριν τη μονομαχία επισκέφθηκε τον Δημήτριο και ζήτησε τη βοήθειά του. Ο Αγιος Δημήτριος του έδωσε την ευχή του και το αποτέλεσμα ήταν ο Νέστορας να νικήσει τον Λυαίο, πράγμα που έγινε με το περίφημο: «Θεέ του Δημητρίου βοήθημι!!!» με αποτέλεσμα βέβαια να προκαλέσει την οργή του αυτοκράτορα. Διατάχθηκε τότε να θανατωθούν και οι δύο, Αγιος Νέστορας και Αγιος Δημήτριος.
Ο βιογράφος του (και άλλοι μεταγενέστεροι πατέρες και συγγραφείς επιβεβαιώνουν), αναφέρει ότι το σώμα του Αγίου τάφηκε στον τόπο του μαρτυρίου, ο δε τάφος μεταβλήθηκε σε βαθύ φρέαρ που ανέβλυζε μύρο, εξ ου και η προσωνυμία του «Μυροβλήτου». Στην αγιογραφία πάνω σε τοιχογραφίες ή σε φορητές εικόνες, οΑγιος Δημήτριος ιστορείται ως καβαλάρης με καφέ άλογο (σε αντιδιαστολή του λευκού αλόγου του Αγίου Γεωργίου) να πατά τον άπιστο Λυαίο (Αυτό όμως ειναι λανθασμένο)
Ο Αγιος Δημήτριος στην εικόνα του δε σκοτώνει το βάρβαρο παλαιστή Λυαίο (όπως εσφαλμένα έχει γραφτεί), αλλά τον πολεμοχαρή τσάρο των Βουλγάρων Ιωαννίτζη, που οι Βυζαντινοί τον αποκαλούσαν «Σκυλογιάννη», ενώ ήταν έτοιμος να επιτεθεί στη Θεσσαλονίκη το 1206 ή 7. Πώς όμως ένας άγιος εικονίζεται να σκοτώνει έναν άνθρωπο;
Το παράδοξο είναι ότι το βουλγαρικό έθνος τίμησε τρομερά τον άγιο, τον θεώρησε προστάτη του, εμψυχωτή του κατά την τουρκοκρατία, και μάλιστα βουλγαρική βιογραφία του αναφέρει, κάνοντας αναχρονισμό, πως ο πατέρας του ήταν Βούλγαρος. Αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία για το πώς οι Βούλγαροι έβλεπαν το Σκυλογιάννη – τίμησαν και «βουλγαροποίησαν» (οικειοποιήθηκαν) τον άγιο που, κατά τους Βυζαντινούς, έβαλε τέρμα στη βασιλεία του δικού τους βασιλιά.
Η Αθήνα από την άλλη, δεν έχει να ζηλέψει κάτι από την παρουσία του Αγίου, ως Πολιούχου Θεσσαλονίκης, αφού έχουμε καταγεγραμμένο ιστορικά το εξής θαύμα: Το 1823 μ.Χ. οι Τούρκοι που ήταν αμπαρωμένοι στην Ακρόπολη της Αθήνας, ετοίμαζαν τα πυρομαχικά τους για να χτυπήσουν με τα κανόνια τους, τους Ελληνες που βρισκόντουσαν στον ναό του Αγίου Δημητρίου, όμως ο Αγιος Δημήτριος έκανε το θαύμα του, σώθηκαν οι Χριστιανοί, καθώς η πυρίτιδα έσκασε στα χέρια των Τούρκων, καταστρέφοντας όμως δυστυχώς ένα τμήμα του μνημείου του Παρθενώνα. Για να θυμούνται αυτό το θαύμα, ο Ναός λέγεται από τότε Αγιος Δημήτριος Λουμπαρδιάρης, από τη λουμπάρδα, δηλαδή το κανόνι των Τούρκων που καταστράφηκε.
Με βάση τα παραπάνω, ερχόμαστε στο σήμερα, 17 αιώνες περίπου μετά από την επίγεια ζωή του Αγίου. Αλλη μια Εθνική Εορτή, για την 28 Οκτωβρίου του 1940, ετοιμαζόμαστε να εορτάσουμε, αλλά αυτή την φορά στη σκιά του ξεπουλήματος του ονόματος της Μακεδονίας μας, με τη συμφωνία των Πρεσπών, για χάριν δήθεν της καλής γειτονίας και συνεργασίας με τους Σκοπιανούς. Παράλληλα έχουμε να αντιμετωπίσουμε την αυξημένη προκλητικότητα των Τούρκων στο Αιγαίο, που μας φέρνει στη δίνη μιαςψυχροπολεμικής κατάστασης που απαιτεί συνεχή επιφυλακή. Βέβαια, ιδανικά δεν ήταν ποτέ τα πράγματα, κάθε εποχή είχε τα υπέρ και τα κατά, αλλά είναι σίγουρο, όταν καταφεύγουμε με πίστη στα χαριτόβρυτα ιερά λείψανα του Αγίου, τότε αγιαζόμαστε και λαμβάνουμε από τη χάρη και την ίαση του Αγίου μάρτυρα και πνευματική δύναμη για να συνεχίσουμε τον αγώνα μας, στη ζωή.
Είναι βέβαιο ότι ο Αγιος δεν υπολόγισε αξίωμα, λαμπρή καριέρα, νιάτα, βόλεψη, βιοτικές μέριμνες, οικογένεια, φίλους, ανωτέρους, για χάρη Του Χριστού και της κιβωτού της σωτηρίας, την Αγία Εκκλησία μας. Το θέμα είναι αν εμπνεόμαστε να κάνουμε και εμείς το ίδιο, δίνοντας μαρτυρία συνειδήσεως σε κάθε πρόκληση κοσμική ή προσβολή του διαβόλου.Αξίζει λοιπόν και εμείς οι σύγχρονοι Χριστιανοί, τόσο σε εθνικό επίπεδο, όσο και προσωπικό επίπεδο, στη ζωή μας να επικαλούμαστε τις πρεσβείες του Αγίου, που αποδεδειγμένα δεν εγκαταλείπει ποτέ αυτούς που έχουν πραγματικά ανάγκη, άνδρες και γυναίκες, αρκεί και οι ίδιοι να δείχνουν καρπούς μετανοίας, ακολουθώντας τα ίχνη του Αγιασμού, στην πορεία προς τη Βασιλεία των Ουρανών! Στον Αγιο ελπίζουμε στον φρουρό της Θεσσαλονίκης και της Μακεδονίας, ότι δεν θα επιτρέψει κανείς να καταφέρει να διαβάλει το ιστορικό δίκαιο της Ορθοδοξίας και της παραχάραξής της ιστορίας της Ελληνικότητας της περιοχής, αμήν!
-----------------------------------------------------
Πηγή: https://www.iellada.gr/thriskeia/agios-dimitrios-poion-skotonei-sti-gnosti-eikona-toy
