Κάνοντας διαλογισμό, καθισμένη στη στάση του λωτού και ψάλλοντας «ομ»;
Ή μήπως: κρατώντας στα δάχτυλά της ένα κομποσκοίνι και λέγοντας σε κάθε κόμπο «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με» ή «Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς» ή «άγιε του Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών» (ή «αγία του Θεού» – για όποιον άγιο ή αγία έχει στο νου της);
Αφιερώνοντας πέντε δέκα λεπτά κάθε βράδυ για ν’ ανάψει το καντήλι στα εικονίσματα του Χριστού, της Παναγίας και των αγίων που έχει στο σπίτι της και λέγοντας μια σύντομη προσευχή για την ίδια, για το μωρό της, για το σύζυγό της και για όλο τον κόσμο;
Αφιερώνοντας δέκα λεπτά κάποιο απόγευμα (π.χ. του Σαββάτου, την ώρα που χτυπάει η καμπάνα του εσπερινού – έστω κι αν δεν την ακούει απ’ το σπίτι της) για ν’ ανάψει το θυμιατό και να θυμιάσει τα εικονίσματα που λέγαμε πριν; (Μήπως την «πειράζει το λιβάνι»; Ας ρωτήσει στο κατάστημα και σίγουρα θα βρει θυμίαμα που δεν την πειράζει, γιατί υπάρχει μεγάλη ποικιλία θυμιαμάτων, δηλ. λιβανιών, όπως λέμε).
Αφιερώνοντας μισή ώρα το απόγευμα του Σαββάτου για να πάει στην εκκλησία και να συμμετάσχει στον εσπερινό και μία ή μιάμιση ώρα το πρωί της Κυριακής για να συμμετάσχει στη θεία λειτουργία;
Αφιερώνοντας μισή ώρα κάποια βράδια (ή κάθε βράδυ – όπως θέλει εκείνη) για να διαβάσει τους Χαιρετισμούς της Παναγίας ή την Παράκληση της Παναγίας ή του αγίου ή αγίας που έχει το όνομά του ή το όνομά της, ή του αγίου που σκοπεύει να δώσει το όνομά του στο παιδάκι που θα γεννήσει; (Ψάξτε στο Διαδίκτυο και επισκεφτείτε το ορθόδοξο χριστιανικό βιβλιοπωλείο της πόλης σας και θα τα βρείτε όλα αυτά. Δεν καταλαβαίνετε τι λένε; Μα μήπως τα ινδουιστικά «μάντρας» που ψάλλει όποιος κάνει γιόγκα, καταλαβαίνει τι σημαίνουν;).
Επισκεπτόμενη τα όμορφα ορθόδοξα μοναστήρια του τόπου της, όχι μόνο για να κάνει μια προσευχή στους αγίους, αλλά και για να μιλήσει με τους μοναχούς (και ιδίως τις μοναχές), πράγμα που θα της προσφέρει μεγάλη πνευματική ανάταση και αναβάθμιση…
Περί γιόγκα
Όλα τα παραπάνω (και δεν έχω μιλήσει ώς τώρα για τα πιο προωθημένα, όπως η εξομολόγηση και η θεία μετάληψη) είναι ο δικός μας τρόπος απόκτησης ψυχοσωματικής υγείας, γαλήνης και ισορροπίας, ενώ η γιόγκα είναι μια θρησκευτική τεχνική, με την οποία οι πιστοί του ινδουισμού (της αρχαίας θρησκείας της Ινδίας) προσπαθούν να αποκοπούν από τον κόσμο και να ενωθούν με τους θεούς τους, που είναι ειδωλολατρικές θεότητες.
Ο ινδουιστής, ασκώντας τη γιόγκα, μένει ακίνητος και αποσύρει το νου του από τον εξωτερικό κόσμο, για να διακόψει κάθε δεσμό με τον κόσμο, επειδή ο ινδουισμός διδάσκει ότι ο κόσμος είναι μια ψευδαίσθηση, που πρέπει να την αρνηθούμε, για να μη γεννιόμαστε ξανά και ξανά μέσα σ’ αυτήν. Κάθε στάση γιόγκα συνδέεται με συγκεκριμένες ινδουιστικές θεότητες, γι’ αυτό δεν υπάρχει γιόγκα που να είναι «άσχετη με τη θρησκεία».
Επίσης, ο άνθρωπος που ασκεί τη γιόγκα προφέρει μια ινδουιστική φράση (ένα «μάντρα»), που δεν είναι απλώς ένας ήχος, αλλά το όνομα μίας ή περισσότερων ινδουιστικών θεοτήτων. Το πασίγνωστο μάντρα ομ, π.χ., εμπεριέχει το όνομα του «θεού» Κρίσνα ή, κατά άλλη ερμηνεία (πάλι ινδουιστική), τα ονόματα των τριών κυριότερων ινδουιστικών θεών, Μπράχμα, Βίσνου και Σίβα.
Συνεπώς, ο άνθρωπος που ασκεί τη γιόγκα πραγματοποιεί μια πράξη επίκλησης ειδωλολατρικών θεών, γι’ αυτό η γιόγκα δεν μπορεί να ασκείται ή να διδάσκεται από έναν χριστιανό, ούτε είναι κατάλληλη για τα παιδιά μας, που επιθυμούμε να τα συνδέσουμε με το Χριστό και την Παναγία και όχι με ψεύτικες θεότητες ή με τον μυθικό «ποταμό των υπάρξεων» (το Μπράχμαν), που, κατά τους ινδουιστές, είναι πάνω απ’ τους θεούς ή ταυτίζεται με ορισμένους θεούς και με το οποίο, όπως πιστεύουν οι ινδουιστές, αφομοιώνεται το τελειοποιημένο πνεύμα και χάνεται όπως μια σταγόνα στον ωκεανό.
Και τα παιδιά;
Και θα κλείσω αυτή την αναφορά, ρωτώντας ακόμη:
Πώς θα διδάξουμε τα παιδιά μας να έχουν γαλήνη και ψυχοσωματική ισορροπία και αρμονία και να αναπτύσσονται πνευματικά χωρίς αίσθημα ανταγωνισμού με τους άλλους, αλλά με αγάπη, καλοσύνη και συγχωρητικότητα για όλους τους ανθρώπους και όλα τα πλάσματα του κόσμου;
Οδηγώντας τα σε έναν δάσκαλο ή δασκάλα γιόγκα, για να μάθουν να αυτοσυγκεντρώνονται και να στρέφονται προς τον εαυτό τους ή προς το «σύμπαν» ή προς τις ινδικές θεότητες; Ή μήπως:
Πηγαίνοντας μαζί τους στην εκκλησία, μαθαίνοντάς τα (πρώτα με το παράδειγμά μας και μετά με λόγια) να αγαπούν το Χριστό και την Παναγία και τον άγιο του ονόματός τους και όλους τους αγίους, που είναι αστείρευτη πηγή αγάπης, καλοσύνης και συγχωρητικότητας προς όλους και προς όλα;
Πηγαίνοντας μαζί τους στα όμορφα μοναστήρια μας και στις γιορτές των αγίων μας (στην εκκλησία που γιορτάζει εννοώ), όχι καταπιεστικά, αλλά την αγάπη και τον ενθουσιασμό που προκαλεί αυτή η πράξη σε όλους, όσοι έχουν μέσα τους αυτή τη σοφή και σπουδαία πνευματική κληρονομιά εδώ και πολλούς αιώνες και πολλές γενιές;
Μαθαίνοντάς τους να προσεύχονται, να νηστεύουν κάθε Τετάρτη και Παρασκευή (ανάλογα με την ηλικία τους), να κοινωνούν (δηλ. να μεταλαβαίνουν) και εξηγώντας τους τι είναι η εξομολόγηση, ώστε να ξέρουν πού θ’ απευθυνθούν στη ζωή τους για πνευματική καθοδήγηση και αναβάθμιση (όχι σε γκουρού, αλλά στον ορθόδοξο ιερέα μας, τον τόσο υποτιμημένο και συκοφαντημένο);
Όλα αυτά επιτρέψτε μου να πω ότι μεγαλώνουν γερά παιδιά, που ξέρουν πού πηγαίνουν και πώς θα φέρονται στο συνάνθρωπο, στο περιβάλλον και στον εαυτό τους. Παιδιά που ξέρουν ν’ αντιστέκονται στις παγίδες και τις εξαρτήσεις (ψυχικές, σωματικές και ηθικές), που βάζουν στο δρόμο τους οι επιτήδειοι και στα οποία, δυστυχώς, είναι παγιδευμένα τα περισσότερα παιδιά και οι περισσότερες οικογένειες στην εποχή μας.
Παιδιά που ξεχωρίζουν απ’ όλο τον κόσμο, ακριβώς επειδή αγαπάνε όλο τον κόσμο. Και αγαπάνε όλο τον κόσμο, επειδή ο Χριστός και η Παναγία είναι η παγκόσμια αγάπη και η ζωή.
Ευχαριστώ.