Άνοιξη πάλι
ο κούκος φωνάζει·
το πρόσταγμα δίνει
και όπου λαλεί,
-από τόπο σε τόπο-
με πάθος και βιάση
οι ρεματιές και τα δάση
ξανανιώνουν μαζί.
Άνοιξη πάλι!
σε καινούργιο υφάδι
πανδαισία χρωμάτων
και χορός αρωμάτων
τις αισθήσεις ξυπνούν.
Αρμονία και κάλλη
τιμημένο ζευγάρι
-στης ζωής την ταγή-
χέρι – χέρι πιασμένοι
προσκαλούνε τ’ αγέρι,
απ’ όλα τα μέρη
να ευλογήσει τη γη.
Στο δροσάτο της φύσης
στις πυκνές φυλλωσιές,
τα πουλιά τραγουδάνε
στο κρυφτό τους, γελάνε
κι ένας ήλιος λαμπρός,
άρπα παίζεις και λύρα
και μαγεύει τα κρίνα
σαν αρχαίος θεός.
Μια μικρή πεταλούδα
στης αυλής τα λουλούδια
-πλανεμένη απ’ το φως-
τα φτερά της ζυγιάζει
και στον τρόπο σκοντάφτει
να μαντέψει το «πώς»,
σ’ άλλους τόπους να πάει
να χορέψει, αλλιώς.
Άνοιξη πάλι!
στης γης την αγκάλη
ανασταίνεται η φύση
πριν το Χριστό·
πιστή μυροφόρα
τα μύρα της όλα
κομίζει, να ράνει
του Εσταυρωμένου τα πάθη,
να στολίσει κι ως πρέπει
τον ζώντα εκ νεκρών
του τάφου αναστάντα
Θεό, των θεών.
Άνοιξη πάλι!
Την πρώτη του Μάη
τ’ αθώα κοράσια
στα μικρά κεφαλάκια
με κεντίδια της χλόης
και καμάρι κρυφό,
στη χαρά π’ ανασαίνουν
τραγουδούν και χορεύουν
προσκαλώντας και άλλους
να μπουν στο χορό.
Στις ραχούλες πιο πέρα
του βοσκού η φλογέρα,
-έτσι και φέτος-
στων ποιμένων το έθος
με αξιοσύνη πολλή,
ανασταίνει τους λόφους
και τους πόθους μας όλους
για χαρά και ζωή.
Άνοιξη πάλι!
Με τον ήλιο στο πλάι
ο ουρανός και η γη,
με τους όρκους που δίνουν
ανταμώνουν και σμίγουν
κάθε δείλι κι αυγή,
όλ’ η πλάση να μάθει
πως μια όμορφη αγάπη
βασιλεύει και ζει.
Άνοιξη πάλι!...
