Βράδυ Μεγάλης Πέμπτης, μετά το πέρας της ακολουθίας του όρθρου, όλοι οι πιστοί προσκυνούν τον Εσταυρωμένο.

Αφού μετά από ώρα ο Ναός άδειασε από το εκκλησίασμα, μία κυρία πλησίασε έναν από τους επιτρόπους διακριτικά και τον ρώτησε, μήπως θα μπορούσε να έχει τις λαμπάδες του Εσταυρωμένου.

Και εκείνος με ένα βλέμμα απορίας την ρώτησε τι θα τις κάνει. Η εν λόγω κυρία του απάντησε πως θα τις έχει στο σπίτι και θα τις τρώει κάθε μέρα λίγο-λίγο για ευλογία.

Ναι καλά διαβάσατε, λαμπάδες παραφίνης ήθελε να καταλύσει η συγκεκριμένη κυρία, αψηφώντας τον κίνδυνο για την υγεία της.

Κι αν δεν πέσατε κάτω από τη θέση σας, θα λέγαμε ότι αυτά είναι αληθινά περιστατικά που εκτυλίσσονται μέσα στους Ναούς, από κάποιες μπερδεμένες υπάρξεις.

Δυστυχώς μία ακόμη περίπτωση, που εντάσσεται σε μία σειρά περιστατικών νοσηρής θρησκευτικότητας.

Μίας λογικής που λέει ότι με ένα «μαγικό» τρόπο, θα πάρουμε την ευλογία του Θεού και τα πράγματα στη ζωή μας θα πάνε καλά.

Σε κάποιες μάλιστα περιπτώσεις, η ίδια λογική του παραλόγου, μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι δεν μας χρειάζονται τα μυστήρια της Εκκλησίας, αλλά… τα «μαγικά» της, δηλαδή λαμπάδες, φιτίλια κτλ.

Ο Θεός να μας φωτίζει...