Και ξαφνικά τις ακούς να «κακαρίζουν» σαν τις κότες, για μια «θέση στον ήλιο», να βγάζουν χολή η μία για την άλλη και να διεκδικούν μία θέση, κυριολεκτικά δίνοντας μάχη.

Οι «παλιές» της ενορίας, μαχόμενες απέναντι στις ψιλο-άγνωστες που δεν έρχονται συχνά μεν, αλλά κάτι έχει ενεργοποιηθεί μέσα τους και όταν το νιώσουν, περνάνε και στο εσωτερικό του Ναού.

Και εδώ είναι ένα σημείο σοβαρό, που χρειάζεται επισήμανση.

Όταν ένας άνθρωπος νιώσει να του χτυπάει την πόρτα ο Χριστός και την ώρα που την ανοίγει, έρχονται κάποιοι θρησκόληπτοι να του την κλείσουν με τη συμπεριφορά τους.

Ποιός υπολογίζει τον ασθενή στην πίστη;

Ποιός υπολογίζει αυτόν που σκανδαλίζεται από συμπεριφορές των VIP (πολύ-σημαντικών-προσωπικοτήτων) που νομίζουν ότι ο Ναός είναι τσιφλίκι τους;

Αν κάποιος τρίτος άνθρωπος, άκουγε αυτές τις λογομαχίες, το συμπέρασμα που θα έβγαζε θα ήταν, ότι αυτό που άκουσε, μόνο σε Εκκλησία δεν θα μπορούσε να έχει διαδραματιστεί αυτό το περιστατικό.

Οι διασπαστικές ιδιότητες που έχουν αυτά τα νοσηρά φαινόμενα, είναι βόμβες κατά της ενότητας της Εκκλησίας, από δήθεν χριστιανούς, ακοινώνητους και στην τελική ανάλυση μισάνθρωπους.

Και δεν είναι καθόλου υπερβολική η συγκεκριμένη τοποθέτηση.

Πως είναι δυνατόν να περιμένει κανείς ότι ένας άνθρωπος, που δεν είναι ακόμη συνειδητό μέλος της Εκκλησίας, μετά από τέτοια περιστατικά, θα ξαναπατήσει στο Ναό, αν γίνει μάρτυρας, (πόσο μάλλον θύμα) αυτών των καταστάσεων;

Επιτέλους ποιός θα επιπλήξει αυτούς τους ανθρώπους, που με τη νοσηρή φαρισαϊκή θρησκευτικότητά τους, τραυματίζουν το Σώμα του Χριστού;

Πολύ πρόσφατα συνέβη και το εξής περιστατικό. Μία κοπέλα καθόταν όρθια κάτω από τον άμβωνα του Ναού, δίπλα σε ένα κολωνάκι.

Μετά από λίγο την πλησιάζει μία κυρία και της λέει: «μπορείς να πας πιο κάτω, διότι αυτό είναι το κολωνάκι μου»;

Το φοβερό και ακόμα πιο τραγικό, είναι ότι αυτή η κοπέλα ήταν όρθια.

Και μονολογούσε κατόπιν λέγοντας: «Ήμουν όρθια». Τι θα γινόταν άραγε αν της «έπιανε» το κάθισμα;

Ευτυχώς μέσα σ' αυτή τη νοσηρότητα και τη μισανθρωπία, το περιστατικό συνέβη με θύμα συνειδητό μέλος της Εκκλησίας και όχι αμφιταλαντευόμενο.

Πριν από λίγα χρόνια, συνέπεσε να γίνω εγώ ο ίδιος θύμα, αυτής της αρρωστημένης νοοτροπίας των VIP-θρησκόληπτων.

Στεκόμουν όρθιος σε ένα στασίδι στην πλευρά των ανδρών, ώσπου μία κυρία VIP, εξέφρασε την επιθυμία να φύγω από εκεί διότι όπως τόνισε, η θέση αυτή είναι δικιά της, παρόλο που δεν διαπίστωσα κάποιο όνομα γραμμένο επάνω στο στασίδι και ανεξάρτητα αν αυτό που διεκδικούσε ήταν στις θέσεις των ανδρών.

Για να μην θυμηθώ ένα περιστατικό που μου περιέγραψε η σύζυγός μου, που για τους ίδιους λόγους, τελικά έπρεπε να μεσολαβήσει η αστυνομία.

Αυτά ούτε στα γήπεδα δεν γίνονται.

Αισθάνομαι ντροπή και ταυτόχρονα λύπη, για το γεγονός ότι εξαιτίας ορισμένων άρρωστων ανθρώπων, που δεν έχουν καταλάβει για ποιο λόγο βρίσκονται μέσα στην Εκκλησία, κάποιοι συνάνθρωποί μας ενδεχομένως να φεύγουν από την Εκκλησία, μη έχοντας σταθερή πίστη και βλέποντας αυτές τις νοσηρότητες.

Όλα αυτά τα περιστατικά που περιγράφηκαν, είναι μόνο ένα μικρό δείγμα, σε ένα σύνολο περιπτώσεων που όλοι λίγο-πολύ, έχουμε γίνει μάρτυρες.

Δείγματα μίας ζωώδους φιλαυτίας, η οποία είναι προκλητικά φανερή και δημιουργεί τεράστια προβλήματα ενότητας, ανάλογα με αυτά που δημιουργούν και οι αιρετικοί.

Και το χειρότερο όλων είναι, ότι με τη συμπεριφορά αυτών των ανθρώπων, κάποιοι έχουν ακολουθήσει αιρετικές ομάδες, όπως για παράδειγμα, πεντηκοστιανούς, σέχτες κ.λ.π. διότι σύμφωνα με τις μαρτυρίες τους, εκεί δεν παρουσιάζονται παρόμοια φαινόμενα.

Πληγώνουμε την Εκκλησία του Χριστού, με συμπεριφορές μισανθρωπίας και ωθούμε τους συνανθρώπους μας σε σέχτες, αν το έχουμε καταλάβει.

Και γεννάται το ερώτημα: Γιατί αυτοί οι VIP-θρησκόληπτοι πηγαίνουν τελικά στην Εκκλησία;

Φαίνεται πως ορισμένοι και ορισμένες, επιθυμούν μία Εκκλησία κλειστού κύκλου, στην οποία δεν χωράνε νέα μέλη και αντί να τα αγκαλιάσουν με αγάπη, τους δείχνουν την έξοδο με τη άσπλαχνη συμπεριφορά τους.

Αν είχαν το Χριστό μπροστά τους, θα έκαναν τα ίδια;

Αυτή η παθογένεια, έχει καμία σχέση με την Εκκλησία του Χριστού;

Αντί να νιώσει αδελφική αγάπη ένας άνθρωπος που μπαίνει στον κατεξοχήν χώρο της αγάπης, την Εκκλησία, εμείς του δείχνουμε μίσος;

Οφείλουμε να προβληματιστούμε όλοι και να κάνουμε κάτι γι' αυτά τα φαινόμενα, διότι έχουμε ευθύνη ως βαπτισμένοι χριστιανοί.

Ας το πάρουν χαμπάρι κάποιοι. «Κατά μόνας» σωτήρια δεν υπάρχει. Η σωτηρία μας περνάει από το συνάνθρωπο, σε μία κοινωνία εν Χριστώ, αγάπης και συγκατάβασης.

Το γεγονός ότι κάποιοι άνθρωποι δεν έχουν καταλάβει το λόγο για τον οποίο βρίσκονται μέσα στην Εκκλησία και δημιουργούν προβλήματα, δεν σημαίνει ότι αυτό πρέπει να λειτουργεί αποτρεπτικά για τους άλλους και να απογοητεύονται.

Μην ξεχνάμε ότι η Εκκλησία ως θεραπευτήριο που είναι, αποτελείται από άρρωστους.