Το θέμα της απόκτησης ενός παιδιού, αρχίζει το ζευγάρι να το βιώνει συνήθως μέσα στον πρώτο χρόνο γάμου. Κουβέντες σε γιορτινά τραπέζια όπως : “Δεν έχουμε κανένα ευχάριστο;” “Άντε και του χρόνου τριπλοί!” κλπ πάνε και έρχονται με τον συνήθη πρόλογο : “Εγώ σαν μάνα σας, για καλό το λέω, σαν ευχή!”.

Κανείς δεν γνωρίζει φυσικά αν το ζευγάρι έχει κάποιο πρόβλημα ή αν δεν θέλει παιδιά ακόμα, ή αν δεν θέλει γενικά.

Το θέμα του βιολογικού προβλήματος η κοινωνία δεν το σηκώνει, διότι κάποιοι αναφέρουν το εξής : “Τώρα με την επιστήμη μπορείς να κάνεις παιδί, άρα για να μην έχουν, σημαίνει ότι ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ!”. Το ότι μπορεί το ζευγάρι να το έχει αφήσει το θέμα στον Θεό ή να μην θέλει για τους χ, ψ λόγους δεν παίζει για την κοινωνία, που είναι έτοιμη να σε κατασπαράξει με το κουτσομπολιό.

Τα ζευγάρια που δεν έχουν παιδιά, πολλοί γονείς, πεθερικά, σόγια τα αντιμετωπίζουν  σαν να είναι άρρωστοι άνθρωποι, κακομοίρηδες και πολλές φορές κάποιοι μπορεί να ξεστομίσουν και την εξής τορπίλη: “Τι κρίμα να μην έχετε γευτεί κι εσείς αυτή τη χαρά!”.

Πάμε τώρα στο κληρονομικό κομμάτι. Εκεί έχουμε πολλά γλέντια. Αν πχ κάποιοι γονείς έχουν 4 παιδιά και το ένα παιδί παντρεύτηκε αλλά δεν έκανε παιδιά, τότε θεωρούν ότι δεν πρέπει να αφήσουν στο ζευγάρι τίποτα, διότι αφού δεν έχουν παιδιά τι να κάνουν την περιουσία. Με λίγα λόγια τους ρίχνουν. Πολεμική αντιμετώπιση υπάρχει και από τ’ αδέρφια. Για παράδειγμα να πει η μία αδερφή στην άλλη : “Αφού εσύ παντρεύτηκες και δεν έκανες παιδιά, θα πάρω εγώ όλη την περιουσία των γονιών μας, εσύ τι να την κάνεις;”. Και πολλά άλλα τέτοια μαργαριτάρια.

Αφήστε που αν έχεις περιουσία και δεν έχεις παιδιά, κάποιοι θεωρούν δεδομένο ότι θα πάει σε ανίψια, οπότε τα ανίψια σε κοιτούν σαν ξερολούκουμο.

Από την άλλη, οι γονείς όσο και να λένε ότι αγαπάνε τα παιδιά τους το ίδιο, κακά τα ψέματα τα παιδιά που τους έχουν φέρει εγγόνι και μάλιστα έχει και το όνομα τους έχουν ιδιαίτερη θέση στην καρδιά τους. Το παιδί που παντρεύτηκε και δεν έχει παιδιά, είτε δεν παντρεύτηκε, είναι ενός άλλου Θεού.

Εν τω μεταξύ, πολλά ζευγάρια μας λένε ότι δεν μπορούν να συμμετάσχουν σε κάποιες συζητήσεις, γιατί όταν το θέμα πάει στα παιδιά, η απάντηση αυτών που έχουν παιδιά σε αυτούς που δεν έχουν είναι η λεγόμενη έτοιμη καραμέλα : “Δεν έχεις παιδιά, δεν ξέρεις, οπότε μη μιλάς”. Λες και αυτός που δεν έχει παιδιά δεν ήταν ποτέ παιδί αλλά φύτρωσε σε γλάστρα, ή του λείπει η εμπειρία και η κοινή λογική.

Στην επαρχία, ιδιαίτερα αν είσαι γυναίκα και δεν έχεις γίνει μάνα σε κοιτάνε σαν άρρωστη ή καταραμένη. Από τη στιγμή που δεν έχεις κι εσύ να βγάλεις καροτσάκι στην πλατεία του χωριού, καλύτερα να πας στη Σπιναλόγκα…

Ζούμε σε μια κοινωνία με κουτάκια. Αν δεν συμπληρώσεις τα κουτάκια που η κοινωνία προστάζει, τότε είσαι εκτός.

Αυτό που λέμε ότι είναι δεμένη η ελληνική οικογένεια, είναι ένα μεγάλο ψέμα και μια τεράστια πλάνη. Το δέσιμο είναι ένα σχοινί απαγχονισμού. Η ελληνική οικογένεια θέλει όλα να τα μαθαίνει, να παρεμβαίνει, να συντονίζει, να επιβάλλει και να ακρωτηριάζει προσωπικότητες, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων. Μπορεί να είμαστε όλοι σε ένα γιορτινό οικογενειακό τραπέζι, αλλά δεν ξέρω τι αγάπη και κατανόηση τελικά υπάρχει.

Βγείτε από τα κουτάκια, δεν υπάρχει νόημα. Χαρά και νόημα είναι ο Χριστός. Από εκεί και πέρα αν είσαι νέο παντρεμένο ζευγάρι τα πράγματα είναι πολύ απλά. Λίγα λόγια με γονείς, πεθερικά και σόγια. Να είστε  δεμένοι ως ζευγάρι, να λέτε αλήθεια με αγάπη και Χριστό μεταξύ σας και στους έξω λίγα λόγια και μετρημένα. Και φυσικά όποιος πάει να παρέμβει ακόμα κι αν είναι η μάνα που μας γέννησε, θα το πω ευγενικά και με χιούμορ “θα τρώει πόρτα”. Τόσο απλά και τόσο όμορφα.

Καλό αγώνα σε όλους!

π.Σπυρίδων Σκουτής -

euxh.gr