(Αληθινό προσωπικό περιστατικό)
Πριν 3 χρόνια είχα πάρει άδεια για την Αθήνα για κάποιες δουλειές. Πήγα λοιπόν στο σύνταγμα με το μετρό και όταν ανέβηκα τις σκάλες για την πλατεία ακούω μια φωνή «Πάτερ!!» γυρνάω και βλέπω ένα νέο παλικάρι στα σκαλιά της πλατείας σε άσχημη κατάσταση προφανώς από την χρήση κάποιων ουσιών. Και συνεχίζει: «Πάτερ, με λένε Κωνσταντίνο σε παρακαλώ πολύ να προσεύχεσαι για μένα». Ένα δάκρυ κύλισε. Αυτός ο πόθος για έλεος έμοιαζε σαν την κραυγή του Ληστή επάνω στο Σταυρό, ζητώντας σωτηρία. 

Ένα παλικάρι πληγωμένο που βλέποντας τον Ιερέα δεν ζήτησε ούτε χρήματα, ούτε φαγητό ζήτησε την τροφή της ψυχής που είναι η προσευχή προς το Χριστό για να τον απαλλάξει από τα δεσμά και την αιχμαλωσία των παθών. 

Μια κραυγή για έλεος, για συγχώρηση και σωτηρία. Η κραυγή της πληγωμένης ψυχή που αναζητά διακαώς τον πατέρα ώστε να πέσει στην αγκαλιά του και να σωθεί. 

Αυτόν χρειαζόμαστε, αυτόν έχουμε ανάγκη , αυτός που είναι η πηγής της ζωής και του αγαθού. Αυτός που είναι η αρχή και τέλος, το Α και το Ω όλης της ζωής. 

Δεν ζητάει τίποτα από εμάς απλά να τρέξουμε με δίψα κοντά του και εκείνος ξέρει τι θα κάνει….

Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή την εικόνα, σαν να έβλεπα ένα άγγελο με κομμένα τα φτερά. Μέσα μου βίωσα αυτό το ρήγμα μια ενοχή σαν μέλος της κοινωνίας και της Εκκλησίας. Πολλά γιατί…όχι για τους άλλους για το ευατό μου..με μια φωνή να λέει ΕΣΥ ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ; …. Βοήθησε Κύριε τον Κωνσταντίνο 
και όλες αυτές τις ταλαιπωρημένες ψυχούλες...