Ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας μας, έχει σε πλήρη ανυποληψία τους κληρικούς, λες και αποτελούν παρθενογένεση (ας μου επιτραπεί να το εκφράσω καθ' υπερβολή).

Και επειδή πολλοί έχουν άποψη-τοποθέτηση επί παντός επιστητού, είτε γνωρίζουν, είτε όχι, ανεξάρτητα από τα βιώματα τους, διατηρούν μία στάση αρνητικά φορτισμένη για την Εκκλησία.

Όταν συνεχώς πληθαίνουν οι φωνές εναντίον της Εκκλησίας, γίνεται εύκολα αντιληπτό, ότι αυτό γιγαντώνεται και ο ένας συμπαρασύρει τον άλλον, σε ένα φαύλο κύκλο κατηγοριών.

 Παρατηρείται λοιπόν, ένα απύθμενο μένος για τους κληρικούς, ενώ αυτό επεκτείνεται και στους ανθρώπους που εκκλησιάζονται και έχουν πνευματική ζωή.

Και αυτοί κατηγορούμενοι γίνονται.Μια επικρατούσα νοοτροπία, που επιχειρεί να γκρεμίσει κάθε τι που σχετίζεται με την Εκκλησία μας.

Ταυτόχρονα όμως πίσω από την πικρία του καθενός, κρύβεται συνήθως μία ανηθικότητα και μία υποκρισία. 

Αν βγάλουμε άχρηστους του κληρικούς και τους πιστούς, εμείς μπορούμε να κρυφτούμε πίσω από τον αχαλίνωτο βίο, που δεν έχει φραγμούς.

Αφού τα κάνουν αυτοί, μπορούμε εμείς ελεύθερα να κάνουμε και χειρότερα απ' αυτά.

 Πόσο δύσκολο είναι τελικά να καταλάβουμε, ότι ο πάπας και ο υπουργός, είναι παιδιά της κοινωνίας μας;

Παρατηρούμε ποτέ σε τι επίπεδο βρίσκεται η κοινωνία μας;

Απαιτούμε φαρισαϊκά ένα επίπεδο στους άλλους, ενώ εμείς είμαστε στο βούρκο.

Γιατί οι ηθικολόγοι που κατακρίνουν τους πάντες και τα πάντα, δεν βγάζουν παιδιά που μπορούν να γίνουν οι αυριανοί ιερείς της Ενορίας μας;

Το μόνο που ξέρουν είναι να κρίνουν, ενώ οι ίδιοι φορούν τη μάσκα της υποκρισίας.

Αν τους έλεγε το παιδί τους ότι θέλει να γίνει ιερέας, θα τους χτύπαγε ηλεκτροσόκ !!!

Αν θέλουμε να αλλάξουμε τα πράγματα (γιατί δεν είναι σίγουρο ότι το θέλουμε...), πρωταρχικώς πρέπει να αλλάξουμε εμείς.

Ή μήπως βολευόμαστε με αυτά τα φαινόμενα;

Μία κουταλιά από τη σούπα της κοινωνίας (όπως έχουν φιλοσοφήσει κάποιοι στο παρελθόν) είναι και οι άνθρωποι που κατέχουν σημαντικές θέσεις, είτε διοίκησης, είτε διακονίας.

 Είναι να διερωτάται κανείς, πως μπορεί ένας άνθρωπος να εκδηλώνει με τόση ευκολία, μία απροκάλυπτη ασέβεια, απέναντι στον ιερέα που τον βάφτισε και τον πάντρεψε.

Στάση λες και είναι ανταγωνιστής, ή λες και του παίρνει καθημερινά το φαγητό από το στόμα.

 Είναι καιρός, να καταρρεύσει η υποκρισία που μας κυριεύει και να πάψει ο άνθρωπος να συμμερίζεται τις απόψεις διάφορων δημοσιογράφων και άλλων παρατρεχάμενων, οι οποίοι παρουσιάζουν τα περισσότερα που συμβαίνουν στον εκκλησιαστικό χώρο ως λάθη, εκτός βέβαια από τα συσσίτια.

Αυτά προβάλλονται εκτενώς, πολλές φορές με σκοπό να υποβιβάσουν το ρόλο της.

Θέλουμε μία Εκκλησία «ιδρυματικού» χαρακτήρα, που το μόνο ουσιαστικό έργο που πρέπει να επιτελεί, είναι τα συσσίτια.

Ποιός ασχολείται με τη θεραπεία και τη θέωση του ανθρώπου; 

Αν το ερευνήσει κανείς σε βάθος, διαψεύδεται παταγωδώς η καλλιεργημένη προσδοκία για πολλά πράγματα στη ζωή μας, από την πολιτική, μέχρι ότι μπορεί να φανταστεί κανείς.

Παραθεώρουμε συστηματικά, για να μην πούμε εσκεμμένα, το γεγονός ότι ο άνθρωπος είναι ασθενής και αγωνιζόμενος. Και ο κληρικός αλλά και ο λαϊκός.

Στην Εκκλησία μπαίνει για θεραπεία.

Το ευτυχές, θα ήταν να μιλούσαμε για αγίους ιερείς κτλ. Αυτό είναι το ζητούμενο. Να φθάσει ο άνθρωπος στην αγιότητα.

Ποιός λέει όχι σε μία τέτοια εξέλιξη του ανθρώπου, η οποία πρέπει αποτελεί και τον υπαρξιακό του προορισμό;

 Επιπροσθέτως, θα τόνιζε κανείς ότι οι αυταπάτες τις οποίες καλλιέργησε ο άνθρωπος σχετικά με την αναμενόμενη αγιότητα των κληρικών, δημιούργησε συνθήκες κατάρρευσης των προσδοκιών αυτών.

Κι αν αντιδρά επειδή περιμένει περισσότερα από την Εκκλησία και δεν τα λαμβάνει, αυτό περιέχει και ένα υγιές κομμάτι κατά βάθος.

Αναρωτήθηκαν ποτέ όμως όλοι αυτοί οι κατήγοροι, αν συμβαίνει κάτι στραβό και στη δική τους ύπαρξη, που χρειάζεται θεραπεία;

Αποποίηση ευθυνών, είναι το να μην αναλαμβάνει τις ευθύνες του κάποιος και να τις ρίχνει με μεγάλη ευκολία στους άλλους. 

Η ατομική ευθύνη, έχει αντίκτυπο στη συλλογική και αυτό αποτελεί αδιαμφισβήτητο δεδομένο.

Μην τρέφουμε ψευδαισθήσεις ότι θα «γεμίσουμε» με αγίους ιερείς, χωρίς πρώτα να έχουμε κάνει την κίνηση να αλλάξουμε εμείς και κατ’ επέκτασιν η κοινωνία ολόκληρη.

Αν θέλουμε να αναζητήσουμε τους υπευθύνους για τη δύσκολη κατάσταση που βιώνουμε σε όλα τα επίπεδα, καλά θα κάνουμε να κοιταχτούμε όλοι μας στον καθρέφτη.