Η λέξη σχολείο προέρχεται από την λέξη σχόλη που σημαίνει απραξία, αργία, ησυχία.

 

Έτσι όσες γνώσεις και να αποκτήσω εκείνο που με ακολουθεί πάντα είναι ο τρόπος, το κοινωνείν. Η γνώση δεν αποτελεί στόχο ως αυτοσκοπό, αλλά η γνώση είναι το μέσο για να κοινωνώ, να συνυπάρχω με τους άλλους ανθρώπους. Δηλαδή, αποκτώ τις τέλειες γνώσεις της ιατρικής, της νομικής, της παιδαγωγικής, της ηλεκτρολογίας, της μηχανολογίας, της γεωπονίας κ.α. όχι για να τις χρησιμοποιήσω για τον εαυτό μου και έτσι να αποκτήσω πολλά πλούτη, αλλά για να τις προσφέρω ως τρόπο κοινωνίας με τον συνάνθρωπο. Όπως π.χ. ένας πολύ καλός γιατρός δεν χρησιμοποιεί τις γνώσεις της ιατρικής που απόκτησε για να πλουτίσει, αλλά για να διακονήσει την κοινωνία των ανθρώπων, λαμβάνοντας τα απαραίτητα για να ζήσει. Ακριβώς το ίδιο και ένας αγρότης. Καλλιεργεί τους αγρούς του με την αγροτική τέχνη που έμαθε, όχι για να πλουτίσει, αλλά για να διακονήσει την κοινωνία διά του αγροτικού διακονήματος.

 

Η γνώση δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά μέσον, τρόπος διακονίας του κοινωνείν, του συνυπάρχειν, της πόλης, της κοινωνίας.

Ο απ. Παύλος γράφει στην προς Α' Κορινθίους επιστολή: "Και άλλους μεν έθεσε ο Θεός μέσα στην Εκκλησία πρώτον μεν αποστόλους, δεύτερον προφήτες, τρίτον διδασκάλους, σε άλλους τους έδωσε το χάρισμα να κάνουν θαύματα, σε άλλους να θεραπεύουν ασθενείς, σε άλλους να φροντίζουν τους φτωχούς και πάσχοντες, σε άλλους έδωσε διοικητικά χαρίσματα και σε άλλους έδωσε το χάρισμα της νοεράς προσευχής" (Α' Κορ. 12,28) Η Εκκλησία είναι μία ανοικτή κοινωνία Θεού και ανθρώπων. Ο Θεός δίνει όλα τα προαναφερόμενα χαρίσματα στους ανθρώπους μέσα στην Εκκλησία=κοινωνία, για να διακονούν την Εκκλησία, την κοινωνία, την κοινότητα των ανθρώπων. Ο Θεός δεν δίνει το χάρισμα του αποστόλου π.χ. στον Παύλο για να τον τιμήσει για τον αγώνα της πίστης του, αλλά για να διακονήσει ο Παύλος με το αποστολικό χάρισμα την Εκκλησία. Έτσι όλα τα χαρίσματα δίνονται απο τον Θεό μέσα στην Εκκλησία ως μέσα διακονίας του σώματος των συνανθρώπων. Δηλαδή π.χ. ακόμα και αυτή η θέωση, ως το ύψιστο χάρισμα που δίνεται από τον Θεό στον άνθρωπο, δεν αποτελεί αυτοσκοπό του ανθρώπου, αλλά είναι μέσον διακονίας του σώματος της Εκκλησίας=κοινωνίας. Ο Θεός Λόγος γίνεται άνθρωπος για να διακονήσει τον άνθρωπο. Ακόμη και αυτή η ύψιστη μορφή λατρείας, η Θεία Λειτουργία, γιατί γίνεται; Η λέξη Λειτουργία είναι σύνθετος από τη λέξη λείτος που σημαίνει λαός και την λέξη έργο. Έτσι η Θεία Λειτουργία είναι το έργο που εποίησε ο Θεός για τον λαό της Εκκλησίας. (Εκκλησία είναι οι άνθρωποι που ελεύθερα μπαίνουν σ' αυτή τη σχέση με τον Θεό, διότι ο Θεός δεν αναγκάζει κανέναν). Συνεπώς η λατρεία της Θείας Λειτουργίας δεν γίνεται για τον Θεό, ο οποίος είναι ανενδεής, αλλά γίνεται για τον άνθρωπο, την Εκκλησία=κοινωνία.

 

Ο Χριστός μας λέγει: "Εγώ είμαι μεταξύ σας ως υπηρέτης και σας υπηρετώ" (Λουκ. 22,27). Αν λοιπόν Αυτός ο Θεός Λόγος στέκει πάντα ως υπηρέτης της Εκκλησίας, πόσο μάλλον ο κάθε ένας που κατέχει κάποιο χάρισμα, από Επισκόπους μέχρι τον τελευταίο λαϊκό, θα πρέπει να έχει την αυτοσυνειδησία του υπηρέτη της Εκκλησίας=κοινωνίας. Τα χαρίσματα αυξάνουν μέσα στην Εκκλησία=κοινωνία όσο αυτά κοινωνούνται. Προσφέρονται δηλαδή στους άλλους ανθρώπους. Στην παραβολή των ταλάντων μας λέει ο Χριστός ότι αυτός που πήρε δέκα τάλαντα τα διπλασίασε και τα έκανε δέκα. Ομοίως και σ' αυτόν που του δόθηκαν δύο τάλαντα τα έκανε τέσσερα. Αυτός όμως που πήρε το ένα τάλαντο το έθαψε στη γη. Αυτοί που διπλασίασαν τα τάλαντα είναι αυτοί που τα πρόσφεραν στην κοινωνία με τους συνανθρώπους τους. Αυτός που έθαψε το τάλαντο είναι αυτός που χρησιμοποίησε το χάρισμα, την γνώση για τον εαυτό του. Για ιδιοτελείς σκοπούς. Λέει ο Χριστός προς τον λαό της Εκκλησίας: "Την ημέρα της κρίσεως πολλοί θα μου πουν: Κύριε, Κύριε, με την πίστη στο όνομά σου δεν προφητεύσαμε, δεν διώξαμε δαιμόνια, δεν κάναμε θαύματα πολλά; Και τότε εγώ θα πω σε αυτούς ενώπιον όλων: ποτέ δεν σας γνώρισα, φύγετε από εμπρός μου σεις, που εργάζεσθε την ανομία και χρησιμοποιήσατε τα χαρίσματά μου για την δική σας επίδειξη και ωφέλεια" (Ματθ. 7,22-23). Αυτός που ζει ιδιοτεύοντας, ο ιδιώτης είναι εχθρός της πόλης, της κοινωνίας και δεν μπορεί να μετάσχει στην Εκκλησία.

 

Η Εκκλησία, η κοινωνία των ανθρώπων διά της ανιδιοτελούς αγάπης του Χριστού, είναι το μόνο θέλημα του Θεού. Όλα γίνονται για να διακονηθεί ο σκοπός της Εκκλησίας. Γι' αυτό και οι γνώσεις και τα χαρίσματα δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά μέσα διακονίας του σώματος της κοινότητας, της Εκκλησίας.