Mας αρέσει ένας Θεός που δεν έχει σχέση με εμάς. Θέλουμε έναν Θεό σε απόσταση.

Ένας λαός που τον χτυπάνε σαν χταπόδι και αυτός μιμείται την κάθε ανοησία για να βρει ένα νόημα για τη ζωή του ενώ δολοφονεί το πραγματικό δικό του.

Μπορεί να είμαστε Ορθόδοξοι Χριστιανοί αλλά ο Χριστός δυστυχώς είναι ο μεγάλος άγνωστος,

 Για να μπω κατευθείαν στο θέμα, η απόδειξη αυτή είναι ότι οποιοσδήποτε άνθρωπος, κάθε ηλικίας, κοινωνικής τάξης και μορφωτικού επιπέδου, μπορεί να ενωθεί με το Θεό και να φτάσει σε κατάσταση «θέωσης»,

Τίθεται εύλογα το ερώτημα: Μπορούμε να ονομάσουμε την Ορθόδοξη Εκκλησία θρησκεία;

Η Ορθόδοξη Θεολογία οφείλει να προσλάβει τις προκλήσεις του σημερινού κόσμου που τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Να προσλάβει τις καταστάσεις ως μια συνέχεια , ως ανάγκη , ως προσκλητική ερωτική αγκαλιά.

Ένα ερώτημα που απασχολεί το ανθρώπινο γένος αιώνες τώρα. Επειδή όμως είναι αδύνατον να απαντηθεί μονολεκτικά, ας εξετάσουμε το θέμα πιο διεξοδικά.

Αγαπημένε άνθρωπε, Δεν είναι η Εκκλησία και η Ορθοδοξία αυτό που νομίζουμε (Θρησκεία,θρησκοληψία, τυπολατρεία, κλπ). είναι το βίωμα και η μετοχή στην προσωπική αλήθεια του Θεανθρώπου Χριστού, η αλλιώς αποκάλυψη Θεού ό οποίος έρχεται ως ανύπαρκτος για να υπάρξουμε εμείς μέσα από μία προσωπική σχέση μαζί του που ξεκινά από την γέννηση μας, το βάπτισμα, και εν συνεχεία στην κοίμηση μας όπου θα τον αντικρύσουμε προσωπικά. Δεν είναι το Πάσχα το άρνί και η καλοπέραση αλλά ό ίδιος ό Χριστός ό Θεάνθρωπος έπί ξύλου κρεμάμενος και αναστάντας Κύριος.

Γράφει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος για τον Χριστό:  "Βλέποντας Αυτόν στο Σταυρό, δίκαια αποκαλώ Αυτόν βασιλέα, γιατί ιδίωμα του καλού βασιλέα είναι πρώτος να ρίχνεται στη μάχη και να πεθαίνει για τον λαό του"

Γενικά ο όρος πίστη είναι παρεξηγημένος στην καθημερινότητα μας και ιδιαίτερα όταν έχει να κάνει με την προσωπική σχέση με τον Θεό. Δε θεμελιώνουμε ουσιαστικά την ουσία της λέξης αλλά μένουμε στην επιφάνεια και απλά χρωματίζουμε την ερμηνεία της με κάθε λογής ματαιοδοξία, καλοπέραση ή βόλεμα.