Εἰς χώραν εὑρισκόμενος

Σαν αναπαύτηκε ο Θεός

Πιότερα απ’ όλα νοσταλγώ

      Του Γαβριήλ, η Μαριάμ

Ψυχῶν τε καί σωμάτων
τόν ἐλευθερωτήν
ἱκετεύομέν  Σε, Κύριε,
τόν μόνον Λυτρωτήν.
 
Κἀγώ νῦν γόνυ κλίνω Σοι
ἐμοῦ, τοῦ τρισαθλίου
ταχέως ἐξαρπάσαι με
ἀπό τοῦ πολεμίου.
 
Σύ  μόνος, ὁ καλός ποιμήν
ἐν ποίμνῃ τῇ ἁγίᾳ
συναρίθμησόν με, ὁ εὐλογῶν
αὐτήν, ἐν εὐσπλαχνίᾳ.
 
Ἐν ὑψηλοῖς, Σύ κατοικῶν
ἰσχύι τε καί δόξῃ
καί ἐφορῶν, ἐν οἰκτιρμοῖς
ἐλέει καί ταπεινώσει,
 
τά πρόβατα, ὅτε καλεῖς
γινώσκει Σε καί χαίρει
καί  κατά μόνας καί ἐν χορῷ
ὕμνον Σοι προσφέρει.
 
Τά πάντα ἐπιστάμενος
δρᾶς καί προλαμβάνεις
καί σῴζεις ὑμετέρους
κινδύνου καί ἀνάγκης,
 
τήν ἐξουσίαν Σου ὁ ἐχθρός
ἐπί τό πλεῖστον τρέμει
κι ὡς λέων ὠρυόμενος
μακράν τῆς ποίμνης φεύγει.
 
Σύ, ὡς ὁ καλός ποιμήν
τελῶν ἐν ἀγρυπνίᾳ
καί διά τά ἀπολωλότα Σου
κρατῶν μακροθυμίαν,
 
τό ἀπολωλός σου ἀναζητῶν
 ὅλον με, ἄν ἴδῃς
πταισμάτων μου κατάστικτον,
Ἰησοῦ, μή μέ παρίδῃς.
 
Ὄντα ἐμέ τόν δυστυχῆ
χαμαί ἐπί τοῦ δρόμου
ἔγειρόν με, Κύριε,
καί παῦσόν μου τόν φόβον.
 
Δέξαι με τόν ἄθλιον
μετά πολλῆς στοργῆς
μετά μεγαλοσύνης
καί ἀγάπης πατρικῆς,
 
καί ἐπί τῶν θείων ὤμων σου
ταῖς θείαις σου χερσί
ὡς ἄρνα κράτησόν με
καί τρόπαιον ὡσεί.
 
 
Γευθείς σου ὁ ἀνάξιος
τήν ἄκραν εὐσπλαχνίαν
 ὡς ἔχει ἡ γλυκύτης σου
ἡ ἄμετρος καί θεία,
 
ἀγαλλιασθήσομαι ἐν σοί
Σωτήρ μου, ὅτι Σε ηὗρον
καί εὐφρανθήσομαι ἐπί Σοί
ὡς ἀδελφόν καί φίλον.
 
Εἶτα λογιζόμενος
ὅτι  οὐκ ἀπωλέσθην
ὁμολογήσω Σοι, Χριστέ
νυνί, ὅτι ἀνέστην.
  
Περιχαρής καί ἀσφαλής
θαρρῶν ἐν συνεχείᾳ
ἀπό καρδίας καί ψυχῆς
ἐρῶ Σοι ἐν μετανοίᾳː
 
Ἐν μάνδρᾳ Σου τῇ κραταιᾷ
κἀμέ, τοῦ λύκου, πόρρω
τῷ ὀνόματί Σου ζῆσον με
καί θείῳ Σου τῷ λόγῳ·
 

κἀγώ σῳζόμενος ὑμνῶ
τήν Σήν φιλανθρωπίαν
ἐξαίρων καί δοξάζων Σου
τήν παντοδυναμίαν.   
 

Άνοιξη πάλι

ο κούκος φωνάζει·

το πρόσταγμα δίνει

και όπου λαλεί,

-από τόπο σε τόπο-

με πάθος και βιάση

οι ρεματιές και τα δάση

ξανανιώνουν μαζί.

Άνοιξη πάλι!

σε καινούργιο υφάδι

πανδαισία χρωμάτων

και χορός αρωμάτων

τις αισθήσεις ξυπνούν.

Αρμονία και κάλλη

τιμημένο ζευγάρι

-στης ζωής την ταγή-

χέρι – χέρι πιασμένοι

προσκαλούνε τ’ αγέρι,

απ’ όλα τα μέρη

να ευλογήσει τη γη.

Στο δροσάτο της φύσης

στις πυκνές φυλλωσιές,

τα πουλιά τραγουδάνε

στο κρυφτό τους, γελάνε

κι ένας ήλιος λαμπρός,

άρπα παίζεις και λύρα

και μαγεύει τα κρίνα

σαν αρχαίος θεός.

Μια μικρή πεταλούδα

στης αυλής τα λουλούδια

-πλανεμένη απ’ το φως-

τα φτερά της ζυγιάζει

και στον τρόπο σκοντάφτει

να μαντέψει το «πώς»,

σ’  άλλους τόπους να πάει

να χορέψει, αλλιώς.

Άνοιξη πάλι!

στης γης την αγκάλη

ανασταίνεται η φύση

πριν το Χριστό·

πιστή μυροφόρα

τα μύρα της όλα

κομίζει, να ράνει

του Εσταυρωμένου τα πάθη,

να στολίσει κι ως πρέπει

τον ζώντα εκ νεκρών

του τάφου αναστάντα

Θεό, των θεών.

Άνοιξη πάλι!

Την πρώτη του Μάη

τ’  αθώα κοράσια

στα μικρά κεφαλάκια

με κεντίδια της χλόης

και καμάρι κρυφό,

στη χαρά π’  ανασαίνουν

τραγουδούν και χορεύουν

προσκαλώντας και άλλους

να μπουν στο χορό.

Στις ραχούλες πιο πέρα

του  βοσκού η φλογέρα,

-έτσι και φέτος-

στων ποιμένων το έθος

με  αξιοσύνη πολλή,

ανασταίνει τους λόφους

και τους πόθους μας όλους

για χαρά και ζωή.

Άνοιξη πάλι!

Με τον ήλιο στο πλάι

ο ουρανός και η γη,

με τους όρκους που δίνουν

ανταμώνουν και σμίγουν

κάθε δείλι κι αυγή,

όλ’  η πλάση να μάθει

πως μια όμορφη αγάπη

βασιλεύει και ζει.

Άνοιξη πάλι!...

 Θεού το πρόσωπο στη γη

Γλυκιά η μάνα του Θεού