Κάποτε, κατά την διάρκεια της θείας Λειτουργίας στη φράση «Ἀγαπήσωμεν Ἀλλήλους», ο ένας πιστός ασπαζόταν τον άλλο και φυσικά πρώτα από όλους οι ιερείς μεταξύ τους.

Όταν στη ζωή μας όλα βαίνουν καλώς τότε δεν είναι καθόλου δύσκολο η ψυχολογία μας και η κατάστασή μας να είναι καλή.

Από μόνος του ο τίτλος, αποτυπώνει μία κραυγαλέα αλήθεια, όμως άγνωστη στους περισσότερους ανθρώπους.

Είναι αλήθεια ότι πολλές φορές συναντούμε ανθρώπους οι οποίοι έχουν ιδιαίτερο πρόβλημα μόνο με τη σκέψη ότι κάποια στιγμή θα πεθάνουν.

 Έχουμε αναρωτηθεί ποτέ γιατί νιώθουμε ένα τεράστιο κενό στη ζωή μας. Κάτι φαίνεται να μας λείπει.

Αισθανόμαστε ψυχικά κενοί με κάτι το ανικανοποίητο χωρίς τη σχέση με τον άπειρο Θεό ή τουλάχιστον την αναζήτηση του σε πρώτη φάση.

Μία ψυχή γεμάτη πάθη και σαπίλα. Την αφήνουμε απεριποίητη.

Αγνοούμε ότι της χρειάζεται πνευματική τροφή. Ορισμένοι μάλιστα αγνοούν ακόμη και την ύπαρξή της.

Έχει παρατηρηθεί εδώ και αρκετά χρόνια το γεγονός ότι έχει παραμελήσει ο μέσος χριστιανός τη νηστεία των Αγίων Αποστόλων. 

Αποτελεί πραγματικά αξιοπερίεργο γεγονός, το ότι ένας λαός όπως εμείς οι Έλληνες καταφέραμε αυτή την πίστη η οποία υποτίθεται ότι αποτελεί εγγενές συστατικό του λαού μας, να την αλλοτριώσουμε.

Ένα τραγικό φαινόμενο που το συναντάμε δυστυχώς σε μεγάλο βαθμό και ιδιαίτερα στην επαρχία, είναι η περιφρόνηση προς τη θεία κοινωνία.