Φανερά επηρεασμένος ο σύγχρονος άνθρωπος από τις αναδυόμενες ιδεοληψίες που βρίσκονται στην επικαιρότητα τα τελευταία χρόνια, πνιγμένος μέσα σε απόψεις κάθε είδους και επιπόλαιος στην κριτική του σε όλους και σε όλα, τοποθετείται αρνητικά και με απέχθεια, απέναντι στην Εκκλησία.

Μεγάλη Πέμπτη εσπέρας στην Ενορία. Ετοιμασίες για την ακολουθία του όρθρου της Μεγάλης Παρασκευής. Σε λίγη ώρα θα αντικρύσουμε όλοι τον Εσταυρωμένο Χριστό, ακούγοντας:

«Σήμερον κρεμᾶται ἐπὶ ξύλου, ὁ ἐν ὕδασι τὴν γῆν κρεμάσας....»

Αποτελεί μία καθημερινή κατάσταση το φαινόμενο, οι άνθρωποι που ακολουθούν πνευματική ζωή, να αντιμετωπίζουν κυρίως στον εργασιακό τους χώρο, κάποια συμπεριφορά που τους φέρνει σε μία δυσχερή θέση.Ερωτήσεις επί ερωτήσεων, σχόλια, αντιδράσεις, ακόμη και ειρωνείες. Η αντιμετώπιση πολλές φορές είναι απαράδεκτη, όχι μόνο από συναδέλφους, αλλά και από άλλους συνανθρώπους, που η στάση τους δείχνει ότι δεν σέβονται την επιλογή του άλλου.Νιώθει κανείς ότι ξεχωρίζει, σε σχέση με το σύνολο, που τις περισσότερες φορές διαφοροποιείται στα θέματα πίστεως και δεν συμφωνεί με την υιοθέτηση κάποιας στάσης ποιό «θερμής» θα λέγαμε στα θέματα αυτά, αφού μερικοί θεωρούν ότι είναι αρκετή μία χαλαρή σχέση με την Εκκλησία, δηλαδή, Βάπτιση, Γάμος, άντε και να πάνε να ακούσουν το «Χριστός Ανέστη», άσχετα αν κατά βάθος το πιστεύουν ή όχι.

Μέσα στα πλαίσια της λεγόμενης πνευματικής ζωής, ειδικά στα πρώτα βήματα που κάνει ο άνθρωπος για να συναντήσει το Θεό, εντοπίζεται συχνά το φαινόμενο της παλινδρόμησης. Είτε δηλαδή να προοδεύει, είτε να υποχωρεί στο επίπεδο της πνευματικής του κατάστασης, κάνοντας μία παλινδρομική κίνηση και ως εκ τούτου, αυτό έχει και αντίκτυπο, στη περεταίρω εξέλιξη της σχέσεώς του με το Θεό. Βασικό ρόλο σ' αυτή την κατάσταση, παίζει και το κοσμικό πνεύμα, που συγκρατεί τον άνθρωπο και δεν τον αφήνει να ελευθερωθεί από τα δεσμά της προηγούμενης ζωής, τις αστοχίες, τα πάθη και γενικότερα αυτά που τον είχαν αιχμαλωτίσει, πριν ξεκινήσει τη διαδρομή για να συναντήσει το Χριστό.

Έχουμε γίνει αλλεπάλληλες φορές μάρτυρες, να εκδηλώνεται δυσφορία και μένος, απέναντι σε ανθρώπους που διοικούν ή διακονούν. Ελάχιστες φορές κοιτάμε βέβαια σε βάθος τα πράγματα. Αρκούμαστε να τα ερμηνεύουμε με το δικό μας τρόπο, συνήθως επιφανειακά.Η κατάσταση που θα προσπαθήσουμε με λίγα λόγια να περιγράψουμε, απεικονίζει την υπάρχουσα πραγματικότητα, η οποία είναι ομολογουμένως δυσχερής.

Μέσα στα πλαίσια της γενικότερης  απομάκρυνσης του ανθρώπου από το Θεό, δεν είναι λίγες οι φορές που γινόμαστε μάρτυρες νοσηρών τοποθετήσεων, από ανθρώπους που βλέπουν την Εκκλησία με προκατάληψη.Χαρακτηριστική η φράση: «Τι τις θες τις Εκκλησίες; Ακόμα είσαι νέος. Αυτά είναι για μετά τα εξήντα».Λογικό είναι μετά από αυτό, να αναρωτιούνται κάποιοι: «Ποιός το υπογράφει ότι θα φτάσω στα εξήντα;»

Παρασκευή εσπέρας, λίγο πριν την έναρξη της ακολουθίας των Χαιρετισμών στην Ενορία. Οι κύριες φρεσκοβαμμένες, γυαλισμένες, αρωματισμένες, αναμένουν την ακολουθία, αλλά ταυτόχρονα κοιτούν προσεκτικά τους διερχόμενους πιστούς, που ψάχνουν για μία θέση σε κάποιο «καλό» σημείο.

 Ζούμε στα χρόνια ενός αγώνα αχαλίνωτων φιλήδονων επιθυμιών.Ο άνθρωπος παραδόθηκε σε ένα ανελέητο κυνηγητό απολαύσεων, ενώ όπως μας τονίζει ο άγιος Μάξιμος ο ομολογητής, (σαν να έβλεπε το σήμερα) απώλεσε την φυσική κίνηση και στροφή προς το Θεό, που είναι η όντως ηδονή, η όντως ζωή [1].