Είναι αλήθεια ότι εδώ και πολλά χρόνια η Πατρίδα μας δοκιμάζεται ποικιλοτρόπως! Η νεοελληνική κοινωνία μας  της οικονομικής  κρίσης και των μνημονίων έχει στερέψει από ανοχή και συνοχή εδώ και πολύ καιρό. Όλοι τα ζούμε, όλους μας έχουν επηρεάσει και η απογοήτευση και η μιζέρια βασιλεύει.

  Διανύουμε ήδη την πρώτη Κυριακή των Νηστειών, αγαπητοί μου αδελφοί και η Εκκλησία μας, προβάλλει τον θρίαμβό της, πάνω σε γεγονότα και κακοδοξίες, που συντάραξαν τους κόλπους της , περισσότερο από έναν αιώνα (726-843 μ.Χ ). Φυσικά η Εκκλησία, ήταν αναπόφευκτο “να μην ορθοτομήσει τον Λόγο της αληθείας”, βγαίνοντας νικήτρια και κερδισμένη, με διευρυμένη την αλήθεια και την συνείδησή Της γι’ αυτήν, αφού δεν πρόκειται για κάποιο ανθρώπινο κατασκεύασμα, αλλά για θεανθρώπινο οργανισμό, με ιδρυτή Της τον Χριστό και συντήρητή της, το Πανάγιο Πνεύμα .

Καθαρά Δευτέρα, η 1η μέρα της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Η Εκκλησία μας από το ξεκίνημα της ημέρας, διαβάζει τα κατανυκτικά ¨γράμματά¨ της, στις μεγαλύτερες σε διάρκεια πλέον Ακολουθίες. Πέρασαν πολλοί να ανάψουν κερί, λίγοι όμως ανταποκρίθηκαν στον ήχο της καμπάνας της Εκκλησίας από την αρχή και να παραμείνουν στην Ακολουθία ως το τέλος.

Σήμερα θα ασχοληθούμε και θα προσπαθήσουμε να αναλύσουμε ( όσο βέβαια είναι δυνατόν να χωρέσει ένα τέτοιο εγχείρημα, σε ένα άρθρο περιορισμένης έκτασης) για την Αγία Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Στη καθομιλουμένη ο πολύ κόσμος την ονομάζει απλά Σαρακοστή και αποτελεί για τον κάθε πιστό, την  αρχαιότερη, αυστηρότερη περίοδο νηστείας, ασκητικής και εγκράτειας της Εκκλησίας.

Όταν οι ευχές ξεθωριάζουν και η πραγματικότητα μας προσγειώνει απότομα ...μία "ευχή" μπορεί να μας απογειώσει..!

Από την Εορτή των Χριστουγέννων, στην Εορτή της περιτομής Του Κυρίου μας, του Αγίου Βασιλείου και την είσοδο του νέου χρόνου και στη συνέχεια στην Εορτή των Θεοφανείων (αυτό που ονομάζουμε Άγιο Δωδεκαήμερο, κυριαρχεί παντού ένα στοιχείο.

Αγαπητοί μου αναγνώστες, επιτρέψτε μου να προσεγγίσω  το θέμα πρακτικά (και όχι με πολλές θεολογικό-ιστορικές αναλύσεις)  όπως το βίωσα προσωπικά, πριν λίγες μέρες.

Στον λογαριασμό  μου σε γνωστό μέσω κοινωνικής δικτύωσης, είχαν  περάσει πάνω από τρία χρόνια "φιλίας" με έναν χρήστη και μάλιστα συμπολίτη μου (δεν αναφέρω το όνομά του για ευνόητους λόγους).  Θυμάμαι όταν αποδέχτηκα την αίτηση φιλίας του, μου μίλησε για την στενή σχέση του με την Εκκλησία και ότι μάλιστα κατέχει εκκλησιαστικό  οφίκιο από συγκεκριμένο Πατριαρχείο(επίσης δεν το αναφέρω για ευνόητους  λόγους) , λόγω της έντονης φιλανθρωπικής του και όχι μόνο, δράσης στη συγκεκριμένη Εκκλησία.

Όλοι λίγο πολύ, τουλάχιστον οι παλιότεροι στην ηλικία,  θα θυμούνται ασφαλώς από τους μύθους του Αισώπου την διήγηση " Του δειλού κυνηγού και του ξυλοκόπου", που διδασκόμασταν στο σχολείο. Για όσους νεότερους που πιθανόν να μη την διδάχθηκαν υπενθυμίζουμε με συντομία τον Μύθο : Ήταν κάποτε ένας κυνηγός που έψαχνε τα χνάρια ενός λιονταριού.

Παράξενος ο τίτλος και αυτού του άρθρου μας και θα νομίζει ο αναγνώστης ότι το κάνουμε επίτηδες. Όμως θα διαπιστώσει κανείς πολύ εύκολα, ότι δεν προσπαθούμε εμείς να μπερδέψουμε τα πράγματα και τις έννοιες, για να δελεάσουμε και να κεντρίσουμε