Ἡ ἀγάπη δὲν εἶναι δεσμὸς ποὺ φυλακίζει· εἶναι πνοὴ ποὺ ἀπελευθερώνει.
Πολλὲς φορὲς ὅμως, ξεχνᾶμε τὴν ἀληθινὴ φύση της. Τὴ μετατρέπουμε σὲ φόβο, σὲ ἀνάγκη, σὲ ἕναν ἀόρατο βρόχο ποὺ σφίγγει καὶ τὶς δικές μας καρδιὲς καὶ τοῦ ἀνθρώπου ποὺ ἀγαπᾶμε.
Συχνὰ μιὰ σχέση ἀγάπης γίνεται πεδίο ἄγχους. Φοβόμαστε μὴ χάσουμε τὸν ἄλλον, μὴν ἀπογοητεύσουμε, μὴν προδοθοῦμε. Γαντζωνόμαστε ἀπὸ τὸν ἄλλον σὰν νὰ εἶναι τὸ τελευταῖο μας καταφύγιο, καὶ ἔτσι ἀντί νὰ ἀνθίζει, μαραίνεται. Ὅταν ἡ ἀγάπη δὲν εἶναι ἐλεύθερη, ὅταν τὴν ἁρπάζουμε μὲ φόβο, γίνεται βάρος καὶ ὄχι φτεροῦγες ποὺ μᾶς ἀνεβάζουν ψηλά.
Στὴν ἀληθινὴ ἀγάπη δὲν χωρᾶ ἔλεγχος, καχυποψία, διαρκὲς ἄγχος γιὰ τὸ μέλλον. Ὅταν ἀγαπᾶμε, δὲν πρέπει νὰ φοβόμαστε τὴν ἐλευθερία τοῦ ἄλλου, ἀλλὰ νὰ τὴν σεβόμαστε. Πολλὲς φορὲς, ἀγαπᾶμε μὲ τρόπο ποὺ θυμίζει προσκόλληση: Νιώθουμε ὅτι ὁ ἄλλος εἶναι ἡ μόνη πηγή χαρᾶς, ὅτι χωρίς αὐτόν θὰ χαθοῦμε. Καὶ ἔτσι, δὲν ζοῦμε τὴ χαρὰ τῆς ἀγάπης, ἀλλὰ τὸν φόβο τῆς ἀπώλειας.
Ἡ ἀγάπη ποὺ πνίγει δὲν εἶναι ἀγάπη. Εἶναι ἀνάγκη, εἶναι φόβος, εἶναι ἕνας κλειστὸς κύκλος ποὺ μᾶς καθηλώνει. Ὅταν φοβόμαστε μὴ χάσουμε τὸν ἄλλον, μὴν ἀλλάξει, μὴ φύγει, ξεχνᾶμε νὰ χαροῦμε τὴ σχέση, ξεχνᾶμε νὰ ζήσουμε τὸ παρόν. Ὁ φόβος μᾶς ἀπομακρύνει ἀπὸ τὸ δῶρο τῆς στιγμῆς.
Ἡ ἀγάπη ποὺ βασίζεται στὴν ἐλευθερία μοιάζει μὲ τὸν ἥλιο. Θερμαίνει, φωτίζει, ἀλλὰ δὲν καίει. Δὲν διεκδικεῖ, δὲν πιέζει, δὲν ἀπαιτεῖ διαρκῶς διαβεβαιώσεις. Μιὰ σχέση ποὺ κυριαρχεῖται ἀπὸ ἀσφάλεια, ἐμπιστοσύνη καὶ σεβασμὸ δίνει καὶ στὰ δύο πρόσωπα χώρο νὰ ἀναπνεύσουν.
Ἀντίθετα, ὅταν ἀγαπᾶμε μὲ φόβο καὶ καχυποψία, δηλητηριάζουμε καὶ τὴν ἴδια τὴ σχέση καὶ τὴν καρδιὰ μας. Δὲν μποροῦμε νὰ εἴμαστε ἀληθινά παρόντες· μιὰ σχέση ποὺ κυριαρχεῖται ἀπὸ τὸν φόβο μοιάζει μὲ φυλακή ποὺ ἔχει ὅμορφη πρόσοψη, ἀλλὰ πίσω ἀπὸ τὶς κλειδωμένες πόρτες, ἡ ψυχὴ μαραίνεται.
Ὁ Θεὸς, ποὺ εἶναι ἡ ἀπόλυτη ἀγάπη, δὲν ἐπιβάλλεται, δὲν ἐλέγχει, δὲν ἀπαιτεῖ. Μᾶς ἀγαπᾶ ἐλεύθερα καὶ μᾶς χαρίζει ἐλευθερία. Μᾶς διδάσκει πὼς ἡ ἀγάπη δὲν εἶναι δεσμὰ ποὺ περιορίζουν, ἀλλὰ ΓΕΦΥΡΑ ποὺ ἑνώνει.
