τα οποία προσπαθούσαν να προβάλλουν χρησιμοθηρικά τις θέσεις τους, το ζητούμενο ήταν η αύξηση του βιοτικού επιπέδου και σε πολλές περιπτώσεις, η κοινωνική καταξίωση, φαινόταν αυτοσκοπός.

Αυτή η εκφυλισμένη -δήθεν- κοινωνική καταξίωση, που αποτέλεσε για τον άνθρωπο των τελευταίων αιώνων στάση ζωής, δείχνει να ξεθωριάζει και ο σύγχρονος άνθρωπος αργά ή γρήγορα οφείλει να προχωρήσει σε ένα ξεκαθάρισμα και να οδηγηθεί στην επανεύρεση ενός υπαρξιακού στόχου που έχει προοπτική και τον απελευθερώνει από τα δεσμά του θανάτου.

Δυστυχώς τόσα χρόνια μάθαμε να ψάχνουμε τις λύσεις για την ζωή μας σε άγονες ιδέες και πολιτικά συστήματα, που μεταλλάσσονται συνεχώς ή έχουν ήδη καταρρεύσει.

Και μαζί με αυτά κατέρρευσαν και οι άνθρωποι που πίστεψαν σ' αυτά και από άρρωστοι που ήταν, ήδη έχουν καταλήξει να χάνουν και το «σφυγμό» τους, έχοντας καταλήξει πνευματικά νεκρωμένοι.

Ως εκ τούτου δεν μπορεί να αποτελεί στόχο ζωής, ούτε η κοινωνική καταξίωση, ούτε φυσικά μία πορεία που βασίζεται σε ηθικολογίες ή νεκρές ιδεολογίες και αποτυχημένα μοντέλα του παρελθόντος.

Τα παραδείγματα αρκετά και τα ζήσαμε με το χειρότερο τρόπο, μετρώντας εκατομμύρια νεκρούς τον περασμένο αιώνα, από ακραία καθεστώτα που δεν σεβάστηκαν την ανθρώπινη ύπαρξη.

Αν γλιτώσει κανείς από το βιολογικό θάνατο, κινδυνεύει από την πνευματική ζημία που επιφέρουν, η οποία είναι ακόμα χειρότερη αν μιλάμε για την «ευλαβική» παρακολούθηση ενός πολιτικού συστήματος, ως οπαδοί -χειροκροτητές-χειραγωγούμενοι, που κύριο στόχο έχει τη χειραγώγηση του πλήθους που το ακολουθεί.

Αν δεν απεγκλωβιστεί ο άνθρωπος από στείρες και παρωχημένες ιδέες, θα παραμείνει αιχμάλωτος και μυημένος στο ψέμα, ενώ οι ανθρώπινες σχέσεις θα καταλήξουν να είναι ψεύτικες και ιδιοτελείς, όπως ήδη σε ένα ποσοστό  έγιναν, με τα πολιτικά ρουσφέτια και τη διαπλοκή.

Η υιοθέτηση αυτών των ιδεολογιών, δημιούργησε συνθήκες τέτοιες, που ήρθαν αντιμέτωπες διάφορες κοινωνικές ομάδες, με αποτέλεσμα τη διάσπαση και τις συγκρούσεις.

Η προσδοκία να αυτοδικαιωθεί ο άνθρωπος και να αυτοβελτιωθεί μέσα από αυτή την διαδικασία, δημιούργησε συνθήκες ατομικισμού, που αλλοίωσαν την κοινωνική συνοχή και τη συλλογικότητα (άσχετα αν αυτή ακριβώς τη συλλογικότητα είχαν επικαλεστεί τα συστήματα αυτά) και αυτό φαίνεται ολοφάνερα σε περιόδους κρίσεως, όπως η σημερινή.

Και ενώ εμείς θα παλεύουμε να επιβιώσουμε λόγω οικονομικής δυσπραγίας, μερικοί από τους δήθεν σωτήρες μας, θα κοιτούν όπως πάντα να εξασφαλίσουν τα ατομικά τους συμφέροντα.

Αλήθεια πόσες φορές είπαν ότι θα μας σώσουν τα τελευταία χρόνια της οικονομικής κρίσης;

Επίσης, παρατηρούμε πως αναδύεται με έμφαση το στοιχείο της διαχείρισης των οικονομικών δεδομένων, στα φιλοσοφικά-πολιτικά συστήματα, ενώ το ανθρώπινο στοιχείο (που είναι και το σημαντικότερο), παραγκωνίζεται.

Ο άνθρωπος, που από πρόσωπο που είναι, έχει γίνει οικονομική μονάδα στα «κιτάπια» ορισμένων χαρτογιακάδων.

Το πείραμα δείχνει να έχει αποτύχει και αυτό το κρίνουμε με βάση τα αποτελέσματα που έχει επιφέρει, η υιοθέτηση αυτών των πολιτικών συστημάτων.

Αδελφέ μου, δεν σε σώζουν οι διαχειριστές των μνημονίων και του χρέους της χώρας, αλλά η μεταστροφή της ύπαρξής σου, μέσα από έναν υπαρξιακό επαναπροσδιορισμό ως στάση ζωής.

Η αναζήτηση της αλήθειας, που είναι το πρόσωπο του Χριστού και όχι οι μεγαλόστομες ρητορείες, που «μυρίζουν» φιλοσοφική υπεροψία, τις οποίες και χορτάσαμε.

Η Εκκλησία του Χριστού, δεν είναι ένα θρησκευτικό σύστημα, σε παραλληλισμό με τα φιλοσοφικά συστήματα, αλλά το θεραπευτήριο, που θα σώσει (=θα κάνει σώο) τον άνθρωπο.

Η αλλαγή που κάνω ως στάση ζωής, ως κάτι που δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτό και όχι κάτι που απλά ακολουθώ και όταν δεν βολεύουν οι καταστάσεις αλλάζω στρατόπεδο.

Όσο και να το ψάξει κανείς, μόνο ένα στενό ορίζοντα διακρίνει σε όλα αυτά τα συστήματα και τις ιδεολογίες.

Σε κάθε προεκλογική περίοδο, ας σκεφτούμε λίγο περισσότερο τις επιλογές μας, αφού είναι μία περίοδος η οποία έρχεται συχνά σε αυτό το τόπο.

Ας ελπίσουμε σε μία προοπτική ελπιδοφόρα για τη χώρα μας, μέσα από ανθρώπους που θα εμφανίσει ο Θεός την κατάλληλη στιγμή, αν δει τη μετάνοιά μας.