Αγαπητοί μου Αναγνώστες, έχουμε εισέλθει για άλλη μια φορά και μια χρονιά στην περίοδο του Τριωδίου της Εκκλησία μας!

«Δεν υπήρχε αγάπη σε αυτό τον κόσμο. Κανείς δεν με είχε αγαπήσει αληθινά για αυτό που είμαι.

Από το πέρασμα των προσκυνητών, πάνω στα λιγοστά χορταράκια, που είχαν φυτρώσει μέσα στο καταχείμωνο, δημιουργήθηκε το μονοπάτι, που μαζί με μια πινακίδα, μας οδήγησαν έξω από το περιφραγμένο με έναν πρόχειρο φράχτη, ταπεινό κελλί του Γέροντα. Δίχως να έχει κάτι ξεχωριστό ή εντυπωσιακό, σκεπασμένο με παλιές λαμαρίνες, με τους τοίχους άβαφους, με πόρτα παλαιά και ασυντήρητη, δίχως κλειδαριές κι αμπάρες. Έξω από την πόρτα, ένα μικρό σκαλάκι γινόταν το κατώφλι, που σε βοηθούσε, να περάσεις στο εσωτερικό του ταπεινού κελιού. Μόλις κοντέψαμε την πρόχειρη πόρτα της περίφραξης, φώναξε ο Δημήτρης, καθότι είχε και βροντερή φωνή.

 Η πίστη είναι σχέση και μια μορφή εκδήλωσης της σχέσης αυτής είναι η λατρεία μέσο των μυστηρίων της Εκκλησίας.

Η ρύση αυτή του τίτλου του άρθρου μας, που είναι βγαλμένη από την αγιορείτικη σοφία και εμπειρία, υπήρχε σε κάδρο στην αίθουσα του Κατηχητικού Σχολείου της Ενορίας της ιδιαίτερης πατρίδας μας, που αν και ήμασταν παιδάκια, πάντα μας γέμιζε τη καρδιά και μας έδινε ελπίδα για τη ζωή. Είμαστε σίγουροι ότι κάποιος που δεν θα έχει ξαναδιαβάσει αυτή την ρύση ίσως να απορήσει τι ακριβώς σημαίνει.